De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

[p. 730]

Een emotie
door Lien Gravelaar.

- Het boek is op 't oogenblik niet voorradig, Meneer; maar als u mij uw adres wilt geven, zal ik het u binnen twee dagen zenden.

Henri Verweghen keek even naar het jonge meisje, dat aan het andere einde van den winkel ansichten uitzocht; toen wendde hij zijn fijn, bleek gezicht weer naar den bediende en zei langzaam:

- Dat is niet noodig. Ik kom hier Zaterdagmiddag toch weer, met den trein van twee uur, en dezen weg langs; dan kan ik het zelf wel even komen halen.

- Heel goed. Meneer. Ik zal 't voor u klaar leggen. Dag Meneer.

Toen Henri Verweghen den winkel uitging, fixeerden zijn koele, grijze oogen nog even het slanke, donkere meisje, dat, voelend zijn scherpen blik, niet opzag maar licht bloosde.

Nini Leroys moest dien middag telkens weer denken aan dien vreemden jongen man en op school dwaalden haar gedachten gedurig af.

De kinderen waren ook juist bijzonder lastig, dacht zij wrevelig, en zij zuchtte van verlichting toen 't vier uur was en zij naar huis kon gaan.

Toen ontmoette ze Henri Verweghen weer en ze zag hem aan met stil-lachende oogen. Verder liep hij den geheelen weg achter haar en lette op waar ze inging.

Nini Leroys voelde een vreemde, geheelnieuwe emotie en zij dacht aan zijn woorden bij den boekhandelaar.

Zatermiddag om twee uur zou hij weer komen, de Hoofdstraat langs.

En plotseling wist zij, dat hij zoo precies alles had gezegd om háár, omdat hij wilde, dat zij dan hem tegen zou komen.

Dien Zaterdag was zij vroeg klaar, en ging zich toen kleeden.

Nini trok de lichtblauwe blouse aan, die haar zoo goed stond, en zette haar groeten, zwarten hoed op. Ze zei aan de juffrouw, bij wie ze in huis was, dat ze boodschappen ging doen in de stad.

Toen ze eenmaal buiten was, had ze er 'n beetje spijt van, gegaan te zijn.

Was het eigenlijk niet heel dwaas, wat ze nu doen ging? Zij liep nu hèm tegemoet; ze had zich zoo netjes gekleed voor hèm, voor een wild-vreemden man, die haar toch niets aanging. Een paar maanden geleden zou zij heel beleedigd geweest zijn, als iemand zoo iets van haar zou kunnen denken - en nù?

Maar het was een groot verschil: een paar maanden geleden of nu.

Ze voelde zich zoo eenzaam en verlaten in de groote stad, waar zij onderwijzeres was; ze had bijna geen kennissen, en de enkelen waar zij als vanzelf mee in aanraking gekomen was, waren haar niet sympathiek.

Maar Nini dacht dien middag niet vèèl na over wat ze doen ging.

In het plantsoen voor het station kwam ze Henri Verweghen tegen; om zijn weeken, wat sensueelen mond kwam even een onvoldaan lachje, toen hij haar zag.

Hij groette beleefd nu, en sprak haar dadelijk aan.

- Wat toevallig, dat ik u vandaag weer ontmoet, juffrouw.

- Ja, heel toevallig, zei Nini, een beetje verlegen en diep blozend.

- U vindt 't zeker wel goed, dat ik een eindje met u meeloop? vroeg hij zacht.

Nini zei niets; ze wist niet wàt ze zeggen zou.

Zwijgend liepen ze samen voort.

Toen begon Henri Verweghen te vertellen, dat hij op een dorpje een half uur van de stad woonde, dat zijn vader daar een groote papierfabriek had, waar hij later in zou komen.

Maar hij zei zijn naam niet, en even vond Nini dat onaangenaam; maar het was zoo prettig naar zijn zachte stem te luisteren, en ze vergat het spoedig.

Ze kwamen bij een zijweg.

- Gaat die weg niet naar 't bosch? vroeg hij stilstaand.

- Ja, zei Nini, zoo ben je dadelijk in de bosschen.

- Zullen we daar heen gaan? Ik houd veel van buiten en van de eenzaamheid.

Henri Verweghen's gewoonlijk zoo koele, grijze oogen konden soms zoo warm smeeken en dan kon geen enkele vrouw hem iets weigeren.

Nini Leroys voelde dien blik als een vreemde ontroering en ze lachte zacht tot hem op, toestemmend.

In het bosch was het koel en stil; toen ze langs een smal, slingerend paadje tusschen hoog kreupelhout gingen legde Henri Verweghen zacht zijn hand op Nini's arm.

Maar Nini, zich plotseling wegrukkend van de bekoring die van hem uitging, trok haar arm terug.

[p. 731]

- Ben je nu boos? vroeg hij, met een beetje ironie in zijn stem.

- Dat mag u niet doen. Ik wil dat niet, zei Nini, haar gezicht van hem afwendend.

Hij deed geen moeite 't weer goed te maken; zwijgend liepen ze een eindje door.

- Het spijt mij, dat ik met u meegegaan ben, zei Nini, een poosje later, zacht.

- Dan hadt je 't maar niet moeten doen, antwoordde hij kortaf, bijna ruw.

Nini had verwacht dat hij zou smeeken en lief-zijn, maar dit antwoord verbaasde haar. Hij behandelde haar heel onbeleefd, vond ze, maar toch had hij eigenlijk gelijk. Het was haar eigen schuld. En nu moest ze ook maar volhouden, wat ze begonnen was.

Toen werd ze wat vriendelijker tegen hem, en Henri Verweghen lachte in zichzelf omdat hij zooveel verstand van vrouwen had.

Ze praatten nu samen over boeken en over reizen en een poosje later stak hij weer zijn hand door Nini's arm. Eerst streefde ze een beetje tegen; toen liet ze het maar toe en vond het wel prettig tegen hem aan te leunen en dan op te zien in de lachende, grijze oogen, en zijn stem dicht bij haar te hooren vertellen van zijn leven en van alles wat hij al gezien had in de wereld.

Even vóór ze het bosch uitgingen sloeg hij zijn arm om haar heen en zij hoorde zijn mond dicht aan haar wang fluisteren:

- Schatje... lieveling.

Maar ze verborg haar gloeiend gezicht aan zijn borst en trachtte zich uit zijn armen los te maken.

- O nee, doe dat niet... doe dat niet, smeekte ze heesch, met tranen in haar oogen.

Henri Verweghen liet haar gaan, maar zeide niets.

Toen ze weer op den groeten weg kwamen, vroeg hij hoe ze heette, maar Nini vond het beter, dat niet te zeggen; ook haar voornaam niet.

- Ik mag je dus niet schrijven, wanneer ik terug kom? vroeg hij weer.

- O nee, liever niet, schrikte Nini op. Maar toch wilde zij hem wel weer ontmoeten en ze dacht er over na hoe dat het beste kon.

- Kan u nù niet zeggen wanneer u weerkomt, of..., aarzelde zij.

Hij begreep, dat ze toch niet voor goed afscheid van hem wilde nemen.

- Ik zal in ieder geval weer op een Zaterdag komen, en weer met dezen trein. Zal ik je dan zien? vroeg hij, en nu was er weer dat smeekende in zijn oogen die Nini's blik ontmoetten.

- Ja, ik denk het wel. Als ik kàn, zei zij, zich schijnbaar even bedenkend.

Maar Henri Verweghen en Nini Leroys wisten beiden, dat zij wèl zou kunnen, en dat zij hem iederen Zaterdag verwachten zou.

In de Hoofdstraat namen ze afscheid. Hij drukte haar hand heel vast.

- Dag, chérie.

Nini's oogen ontmoetten de zijnen in een langen, teederen blik.

Goeden dag. Tot ziens, zei zij zacht.

Nini was den geheelen volgenden week erg vroolijk; ze voelde haar eenzaamheid niet meer zoo, nu ze wist, dat hìj weer komen zou, dat hij van haar hield.

Neen, ze begreep wel, dat hij niet ècht van haar hield, dat hij alleen maar haar wilde zoenen. Maar ze voelde zich zoo onbezorgd-blij en ze beschouwde alles van den lichtsten kant.

Wat gaf het, dat ze geen ware liefde voor elkaar gevoelden?

Ze gaven elkaar immers wederkeerig plezier... oppervlakkig, zinnelijk genot. En als het hun verveelde, konden ze zonder verdriet scheiden.

En Nini, de stille, ernstige Nini, voelde zich nu ineens prettig-lichtzinnig en mondain en als ze 's avonds in bed lag, dacht ze er weer aan, hoe heerlijk het was toen ze samen, heel dicht naast elkaar, in het stille bosch liepen; en ze verbeeldde zich dat hij weer zijn arm om haar heen sloeg en haar hoofd aan zijn borst liet leunen.

En zóó sliep ze meestal in, met een gelukkig glimlachje op haar gezicht.

Zaterdags werd ze op school opgehouden en was daardoor wat laat klaar.

Toen ze de Hoofdstraat afgeloopen had tot bij het station en Henri Verweghen niet zag, bedacht ze plotseling, dat het heel waarschijnlijk was, dat hij nu niet kwam, maar pas den volgenden of den daarop volgenden Zaterdag.

Maar ze had in haar hart toch zeker geloofd, dat hij komen zou, dat hij die week net zoo naar haar verlangd had, als zij naar hem.

Toen ging ze alleen den zijweg naar het bosch in, en wandelde langs dezelfden paadjes waar zij met hem gegaan was.

Om half vijf ging ze weer door de Hoofdstraat naar huis.

Plotseling, met een schok van blijde ver-

[p. 732]

rassing, stond zij tegenover Henri Verweghen.

Hij gaf haar een hand en liep met haar mee.

- We hebben elkaar vanmiddag zeker misgeloopen?

- Ja, zei Nini snel, ik was wat laat. Daardoor heb ik je waarschijnlijk niet meer gezien.

- Hadt je me wel verwacht van daag? vroeg hij.

- Ja, ik had wel een beetje hoop, dat je komen zou, lachte Nini.

Hun oogen ontmoetten elkaar en Nini kwam weer geheel onder de bekoring van zijn sterken, willenden blik.

- Ga je mee taartjes eten, zei hij, toen ze dicht bij haar huis kwamen.

- Nee, ik kan nu niet meer, 't is al bij vijf; het spijt me zoo.

- Kun je dan vanavond wandelen?

- Ja, dat is goed. Om zes uur zal ik hier weer komen, en Nini's stem klonk heel verheugd.

Ze had het zoo jammer gevonden van den verloren middag; maar nu zouden ze in 't bosch wandelen als 't al wat schemerde, als 't er nog stiller en zachter en mooier was dan daags.

Toen Henri Verweghen bij de deur afscheid van haar nam, las hij in haar heldere oogen het stille verlangen naar die avondwandeling, en hij wist, dat zij nu liever en gewilliger zou zijn dan de vorige keer.

Het was een mooie zachte voorjaarsavond.

- Hoe komen wij nu het spoedigst buiten, had Henri Verweghen gevraagd toen hij Nini dicht bij haar huis ontmoette, en zij waren niet door de Hoofdstraat, maar langs stille achterbuurten naar het bosch gegaan.

Daar gingen ze op een bank zitten.

- Kom nu wat dichter bij me, lieveling, smeekte hij en trok haar naar zich toe.

Zij liet toe, dat hij zijn arm om haar heen sloeg en lachend een paar bonbons in haar mond stak.

Ze praatten niet veel, maar keken stil, droomerig voor zich uit. Toen keek Nini Henri Verweghen even aan met haar donkere, wat vochtige oogen; plotseling, met een vreemden lach, wendde zij zich van hem af, maar hij drukte haar vast aan zijn borst en zij voelde zijn warme, hartstochtelijke zoenen op haar wangen, op haar mond, op haar oogen en in haar zachten, blooten hals.

En Nini bleef stil, passief tegen hem aanleunen, met gesloten oogen, genietend - zuiver-zinnelijk genietend - van zijn warme liefkoozingen en de zacht-vleiende liefdenaampjes, die hij haar toefluisterde.

Toen hij haar eindelijk los liet, streek zij, een beetje verward en duizelig nog, de losgegane haren van haar gezicht weg en zette haar hoed recht.

En telkens - telkens weer liet zij zich door hem zoenen - en soms leunde hij zijn blonde hoofd aan haar schouder en dan voelde zij zijn zachten, warmen mond in haar hals.

Eens - na een lange omhelzing, zei Nini plotseling:

- Je bent eigenlijk slecht - heel slecht.

Henri Verweghen zag haar even aan, met iets donkers in zijn oogen, maar hij antwoordde niet; hij bleef stil zitten, voor zich uitstarend.

- Waar denk je aan? vroeg Nini, haar hand op de zijne leggend.

- Aan wat jij zoo even zei, kindje. Je woorden deden me pijn.

Nini sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem troostend - maar in haar hart twijfelde ze aan de oprechtheid van zijn verdriet over haar woorden.

En ze wist ook, dat als hij nù slecht was - zij het ook was, want ze was uit zichzelf, vrijwillig meegegaan.

Verder dacht zij maar niet meer, en toen Henri Verweghen haar op zijn schoot trok, bleef zij stil zoo zitten; zij zeiden geen van beiden veel, maar ze snoepten als kleine kinderen bonbons, die zij elkaar spelend in den mond staken - en dan zoenden ze elkaar weer, lang en hartstochtelijk.

Toen ze dien avond afscheid namen zei Henri Verweghen aan Nini, dat hij niet wéér kon komen vóór Zaterdag over veertien dagen, omdat hij zooveel te doen had. Even wierp dit een schaduw over Nini's geluksstemming, maar ze maakte zich zelf wijs, dat het beter zoo was voor de menschen, die hun samen zien zouden, en óók voor hen zelf - zóó zouden ze elkaar niet zoo gauw vervelen. En Nini vond zichzelf heel verstandig en wereldwijs.

Toen Nini den volgenden morgen voor den spiegel haar haren opstak, zag zij, dat haar gezicht vol kleine, roode vlekjes was; en zij bloosde en lachte tegen haar beeld en zei zacht voor zich heen:

- Dat komt door zijn zoenen - dat zijn de eenige souvenirs die ik van hem heb.

[p. 733]

En weer lachte ze helder op en ze voelde hoe sterk en hevig ze nu leefde; daarbij geleek haar vroeger leven een zachten stillen droom.

De drie weken vóór Henri Verweghen weer zou komen gingen voorbij in hoopvol wachten. Ze duurden niet zoo lang als Nini gedacht had en ze was al dien tijd in een vroolijke levenslustige stemming.

En toen zij eindelijk Henri Verweghen weer dicht bij het station ontmoette, zijn bleek-blank gezicht en zijn koele grijze oogen, die onderzoekend langs haar gelaat gleden, dicht bij zich, verwonderde het haar dat ze haast even gelukkig was als ze aan hem dacht, dan wanneer hij bij haar was.

En die gedachte deed haar minder hartelijk zijn, minder open en vertrouwelijk als zij dien avond geweest was.

Toen zij in het bosch kwamen en hij zijn lichte, gemsleeren handschoenen uittrok, wist zij, dat hij dat deed, omdat ze nu gauw in de, eenzaamheid zouden zijn en zijn smalle, blanke handen dan weer zacht haar wangen en haar hals zouden streelen; er kwam even een glimlach om haar mond bij die gedachte, maar het deed haar pijn, dat ze niet meer tegen hem opzag, hem niet beter en mooier dacht dan hij was.

Maar zij had hem ook immers niet lief. -

Ze wandelden nu verder dan de vorige keeren en spraken over vele verschillende dingen en Nini hoorde met een beetje verbazing, maar ook met blijdschap, omdat zijzelve er zoo weinig voor voelde, Henri Verweghen's afkeer van 't moderne-vrouwengedoe.

- Het is zoo dwaas van jullie om gelijk met ons te willen zijn. Een vrouw heeft nu eenmaal toch niet zooveel gezond verstand als een man, dat is een feit, zei hij met duidelijke geringschatting in zijn stem.

- O nee, geloof je dat? vroeg Nini uitdagend.

- Dat ìs zoo, zei Henri Verweghen krachtig.

Maarteen hij Nini's quasi-ontsteld gezichtje zag, nam hij haar hand in de zijne en hield die zoo vast en zijn oogen keken haar nu innig aan.

- Lieveling... vrouwtje, fluisterde hij zacht.

En Nini stelde hem gerust, en zei dat zijzelf heelemaal geen ‘moderne vrouw’ was, dat zij niets gaf om maatschappelijke rechten, heelemaal niets.

Ze was blij, dat ze dit zoo naar waarheid zeggen kon; ze wist, dat hij het prettig vond, dat zij er zoo over dacht.

Ze gingen midden in het bosch op het mos zitten en toen sloot Nini weer haar oogen en genoot van zijn hartstochtelijke zoenen en zijn liefkoozingen, maar zijzelf voelde geen passie voor hem, zij gaf hem niets terug van haar eigen teederheid. Ze voelde, dat hij dat van haar verlangde - maar ze kòn niet; ze kon niet anders dan stil-genieten en willoos tegen hem aanleunen.

Zij had behoefte aan de liefde van anderen, zij verlangde naar liefkoozingen, en omdat zij geen physieke afkeer van Henri Verweghen had, maar zijn uiterlijk sympathiek vond, kon hij haar verlangen daarnaar bevredigen.

Maar zij voelde geen liefde voor hem, en zij kon hem ook niet de hartstocht van haar liefde geven.

Toen ze terugwandelden, zei hij lachend:

- Ik zal eens zien, hoe je mijn sigaren behandeld hebt, kindje. Laatst waren ze allemaal stuk en toen had ik niets te rooken in den trein.

Nini lachte flauwtjes toen hij zijn sigarenkoker uit zijn borstzak haalde; zij voelde zijn woorden onaangenaam en koud-nuchter na zijn zachte liefheid van eenige oogenblikken geleden.

- Het is nog al goed gegaan. Je hebt ze gelukkig gespaard, lachte Henri Verweghen tevreden.

Toen ze dicht bij de stad afscheid namen, vroeg Nini:

- En wanneer kom je nu weer?

- Ja, laat eens zien. De volgende week maar niet, hè, antwoordde hij luchtig.

Nini knikte van neen, hoewel ze zelf niet wist waarom.

- Nu, dan Zaterdag over een week; is dat goed?

- Ja, zei Nini zacht; er klonk iets droefs in haar stem om zijn onverschilligheid.

Henri Verweghen merkte het en drukte haar hand heel hartelijk bij het heengaan.

- Dag schat... dag lieveling!

En Nini ging naar huis met de blijde gedachte van iemand te hebben, die lief voor haar was, en ze leefde weer in het verlangend uitzien naar zijn komst.

Maar op den afgesproken dag kwam Henri Verweghen niet.

En den daaropvolgenden Zaterdag ook niet.

Nini Leroys verwonderde er zich over, dat zijn wegblijven haar zoo weinig verdriet deed.

[p. 734]

Alleen maar had ze een gevoel van leegheid - van eenzaamheid. Zij leed niet intens en hevig; ze weende nooit als ze 's avonds in bed aan Henri Veweghen dacht, als ze verlangde zijn armen om zich heen te voelen en zijn kussen op haar mond en wangen, of stil tegen hem aan te mogen leunen en zich dan zoo veilig en gelukkig te voelen.

Ze zou hem wel willen schrijven, maar ze wist zijn naam niet.

Soms wilde ze naar hem toegaan, maar meestal was haar verlangen naar hem niet zoo groot als haar trots, die haar weerhield hem te smeeken om weer te komen. En ze hoopte immers nog aldoor, dat hij wel ééns terug zou komen en dan weer net zoo zou zijn als hij geweest was.

Tot eens op een avond dat zij lang over hem gedacht had, zij plotseling begreep, dat hij wegbleef, omdat zij hem verveelde, omdat zij zoo passief was - niet tegenstreefde als hij haar aanhaalde, maar óók niet zelf hem al de hartstocht, die in haar was gaf.

En toen wist Nini dat Henri Verweghen niet weer zou komen, en dat zij ook niet naar hem zou gaan.