De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

Correspondentie van de redactie met de abonnés

De redactrice van de Holl: Lelie brengt ter kennis van de lezers van dit Blad, dat zij géén manuscripten, of brieven, haar naar aanleiding der redactie-aangelegenheden toegezonden door niet-abonnés, kan beantwoorden langs particulieren weg. De correspondentie in dit Blad dient zoowel tot de beantwoording van brieven, als tot de mededeelingen betreffende aangenomen en geweigerde bijdragen, en zij, die zelve geen abonné of abonnée zijn, kunnen dus niet verwachten langs een anderen dan den correspondentie-weg te worden beantwoord. Wanneer zij door leesgezelschapkring, of samen-lezen, of op welke wijze dan ook, gelegenheid kunnen vinden de correspondentie-rubriek te volgen, dan is de redactrice bereid hen dáárin te beantwoorden.

Op dezen regel wordt voortaan géén uitzondering meer gemaakt, en afzonderlijke nommers, correspondentie-antwoorden aan niet-abonné's behelzend, worden niet meer toegezonden.

Redactrice.

P.S. Het spreekt van zelf, dat deze regel alleen geldt voor eerstbeginnenden, èn voor briefschrijvers die in de corr: rubriek thuishooren.

Teddy. - Ik dank U vriendelijk voor Uw schrijven. Het ingeslotene kan ik wel plaatsen als gedachten wisseling, maar niet op een andere manier, omdat het zoo persoonlijk aan mij is gericht. Vindt gij dat goed?

Ja, menschen die van dieren houden, zijn mij altijd heel sympathiek. En het verhaal, dat gij mij doet over Uw vroegeren hond, bevestigt weder mijn eigen ondervinding, dat men er bepaaldelijk aan moet hechten wanneer een hond niets weten wil van een bepaald iemand, omdat hij daarvoor zeker goede redenen heeft, die tegen zoo'n persoon getuigen.

Ik vind naar aanleiding van Uw beschouwing over de komeet, dat het ‘laatste der dagen’, zooals dat in den Bijbel wordt voorgesteld, heel veel overeenkomst heeft met de hedendaagsche verschijnselen, in het bijzonder de aardbevingen; maar ik-voor-mij geloof niet, dat wij menschen zoo precies vóóraf den tijd en den dag van het einde zullen weten, maar dat het ons integendeel zal overvallen.

Schrijf mij steeds zooveel gij maar lust hebt. Vriendelijke groeten.

Matroosje. - Ik heb heel veel medelijden met U. Gij zelve twijfelt daaraan niet, zooals ik met blijdschap zie uit Uw brief, blijdschap omdat mij dat een bewijs is van goed te worden begrepen door U. Maar ik mag mij als redactrice niet laten leiden door een andere beweegreden dan die der meest strikte onpartijdigheid. - Heel velen doen zulk een beroep op mijn gevoel als gij het deedt in Uw brief; bedenk echter dat ik een verantwoording heb tegenover den uitgever. Indien Uw schetsjes en versjes geschikt waren tot opname, dan zou het feit van U de Lelie samenlezen met een ander volstrekt geen bezwaar zijn tegen plaatsing. Echter, de inhoud van Uw stukjes is te onbeduidend. De stijl van het eene: Uit logeeren, is hier en daar vlot en levendig, maar het geheel beteekent niets; het verhaal (als men het zoo mag noemen eigenlijk) gaat uit als een nachtkaars. Ook het andere

[p. 720]

lange stuk is te onbeduidend; en met versjes ben ik reeds overladen. Het spijt mij wezenlijk innig voor U, maar ik herhaal, ik moet in dezen vóór alles mijn redactriceplicht betrachten. Dat zult gij zelve toch óók wel inzien, hoop ik. Dat ik voor Uw hart-lijden kan meevoelen, zal ik U wel niet behoeven te zeggen; ik-ook ben met diezelfde geneesmiddelen behandeld in tijden van plotselinge verergering, en weet er dus alles van. Het leven is ongelukkig te vol emoties, om het voorschrift, in dezen aan hartlijders gegeven, te kunnen naleven, nietwaar? - Ik zend U een en ander terug.

Myrrha. - Ik heb op dit oogenblik absoluut geén gelegenheid tot particulier schrijven aan u. Zoodra mogelijk helder ik U op wáárom niet. Hartelijk gegroet. Houdt U maar goed.

Enna. - Wilt gij dat ik het mij door U medegedeelde openbaar maak in de gedachtenwisselingen? Uw brief dóórzenden aan den heer van Holk strijdt tegen mijn gewoonte, omdat dit te tijdroovend voor mij-zelze zoude worden, en ook, omdat het eigenlijk doel der gedachten wisselingen daardoor verloren zoude gaan. Meldt mij dus s.v.p. nog even Uw beslissing in dezen.

Jan. - Nu, dat is in elk geval een geluk, dat gij een specialiteit hebt gevonden, die U behandelt. Ja, thee is voor hartlijders contrabande. Van harte hoop ik, dat U de behandeling moge helpen. - Neen, dat heb ik volstrekt niet vermoed, dat die prentbriefkaart uit Alkmaar van U was, heelemaal niet. Hartelijk dank ervoor. - Ja, dat wat door mij in ‘Om de Eere Gods’ werd beschreven, waarnaar gij zoo uitdrukkelijk informeert, komt héél veelvuldig voor in den Haag. (Gij herinnert U Uw vraag? Ik kan hier niet duidelijker zijn). - Wat die geschiedenis betreft, die gij mij vertelt, en waarover ik, om U niet te verraden, waarvoor gij met recht bang zijt, natuurlijk niet in bijzonderheden kan treden, natuurlijk is die verschrikkelijk van gemeenheid en bedrog; ik kan mij de uitwerking ervan op Uw geloof ook heel goed voorstellen. Echter, wanneer gij zegt, een dominee zou tot zooiets niet in staat zijn, dan generaliseert gij te veel. Tot gemeene streken kan elk mensch, van wèlk geloof ook, in staat zijn; dat hangt m.i. niet af van het geloof, maar van den mensch-zelf. - En in het bijzonder moet ik nog even terugkomen op Uw opmerking over R.K. kinderen, die volgens U meer zouden jokken dan protestantsche. Ik spreek hier niet uit eigen ondervinding, want die is niet groot waar het R.K. kinderen geldt, maar ik wil U wel herhalen, wat mij onlangs een zeer ongelooviggeworden R.K. man vertelde, namelijk, dat hij, in zijn jeugd, door streng R.K. ouders opgevoed, zichzelven steeds zóó angstvallig onderzocht vóór de biecht, of hij wel alle groote en kleine zonden eerlijk had bedacht, dat hij er bijna over aan het tobben geraakte telkens nog niet genoeg te zijn doordrongen van zijn eigen zonden en schulden. Mij dunkt, zulk een ernstig zelfonderzoek sluit juist uit de verleiding tot liegen en bedriegen, en ik-zelve, die in de protestantsche deutsch-evangelische Kirche in den Haag ben aangenomen, ben er toen door den predikant met nadruk op gewezen, dat hij bij de Roomschen de biecht rekende tot een der beste opvoedingsmiddelen, om de hierboven reeds vermelde gronden.

- Natuurlijk, indien gij om finantieele redenen zoudt moeten afzien van Uw abonnement, dan zult gij vervallen tot de rubriek van in de láátste plaats beantwoordden; hoe zeer mij dat ook voor U zou spijten, daaraan is nu eenmaal niets te veranderen, want ik moet rechtvaardig blijven tegenover de andere abonnés.

Nogmaals, van harte wensch ik U toe welslagen met Uw tegenwoordige behandeling. Vriendelijke groeten.

Rt. - Ingevolge Uw eigen wensch zal ik Uw brief niet beantwoorden. Ik beschouw hem als een compliment; namelijk speciaal die opmerking van dien vriend van U, die gij mij mededeelt. Want die bewijst de wáárheid van mijn zeggen. Overigens zou ik U willen antwoorden: Wacht het einde af. Vriendelijke groeten.

Mevr. A.G.F. - geb. H. - Uw uit het fransch vertaald stukje wil ik aannemen als feuilleton, of misschien óók wel in het blad-zelf; ik behoud mij voor wat ik het best vind dienaangaande. Daar gij de Lelie geregeld leest, ofschoon geen abonnée, zal dit wel onder Uw oogen komen.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.

Nagekomen Correspondentie.

1866. - Ik zal U de volgende week uitvoeriger beantwoorden, heb nu alleen den tijd U de ontvangst zooeven van Uw toelichtend schrijven te melden.

Abonnée sinds haar 14^de jaar. - Ik haast mij U mede te deelen, dat de schuld volstrekt niet ligt bij mevr: van Rees - van Nauta - Lemke. Haar antwoord aan U per gedachtenwisseling was voorloopig. Zij zond terstond daarna voor U bestemde artikelen, die ik echter wegens plaatsgebrek nog niet kon opnemen. Nu gij zóó verlangend blijkt te zijn, zal ik zien wat ik kan doen. In elk geval is de schuld dus niet aan haar; dit is slechts een voorloopig antwoord aan U, omdat ik nog juist den tijd heb dit in het Blad in te voegen vóór het uitkomt.

ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.