wint ze alle bezwaren, dat laat ze zich niet ïnfluenceeren door dit of dat, kortom, dan heeft ze alleen lief en geeft zich geheel en al. Wordt die liefde niet beantwoord of kan niet daaraan worden gevolg gegeven, dan ziet men dikwijls zulk een vrouwenleven ten onder gaan, òf het moet zulk een sterke natuur zijn met een vasten wil, die zich zelf leidt, door hard werken enz. -
Uit den aard der zaak zullen er in den tegenwoordigen tijd minder zulke gevallen voorkomen, aangezien de vrouw in het algemeen meer geestelijk werk verricht dan vroeger, dat is te zeggen, meer werk, dat je hersens in beslag neemt, dan de zoogenaamde huiselijke werkzaamheden.
Wat is 't geval? Vroeger waren alle jonge meisjes genoodzaakt zich aan het huishouden te geven; tegenwoordig echter staan ze meer gelijk met den man en laten het huishouden schieten, terwijl ze zich meer met hersenwerk bezighouden.
Heeft nu een vrouw zulk een liefdesdeceptie, dan zal ze 't misschien minder voelen dan de vroegere vrouw, omdat de tijd voortgaat en dat hersenwerk haar weêr in beslag neemt. Doet men het huishouden, nl. kopjes wasschen, stof afnemen enz. enz. men denkt tóch onderwijl aan al die narigheid en nooit komt er een eind aan je verdriet.
Heeft een man een liefdes-deceptie, och, dat is nooit van langen duur en moreel er van ten ondergaan behoort tot de uitzonderingen.
Een vrouw die liefheeft waagt alles aan haar liefde; een man redeneert meer, is bang hier of daarvoor, houdt rekening met maatschappij en publieke opinie. Hoe klein een vrouw soms ook doen kan, in de liefde is ze groot, het voorwerp van haar liefde is alles voor haar. -
Het gevolg is, dat de vrouw zich moeilijk kan ophouden in een ongelukkig huwelijk, terwijl de man zich beter daar in schikt. Vandaar dat de meeste echtscheidingen voorkomen, waarvan de vrouw de eischeresse is. Ik hoorde laatst een aardigheid daarvan. Êen keer was het, dat de man de eischer was, maar dat kwam, omdat de vrouw advocaat was. -
Paul Hervieu, auteur van ‘Connais-toi’ een Fransch stuk, dat in Parijs met succès wordt opgevoerd, is de man, die tegen echtscheidingen is in het algemeen.
Het stuk is heel mooi en wordt uitnemend gespeeld en dan in een Fransch gedistingeerd milieu, maar met de strekking ben ik 't geheel niet met Hervieu eens.
Wat is meer onzedelijk dan bij elkaar te bijven, als je elkaar niet liefhebt en wat voor nut heeft het?
In dit stuk hebben de twee families geen kinderen, maar als er kinderen zijn, zegt Hervieu moet men nooit scheiden. En moeten dan die kinderen, die toch waarachtig hun oogen en ooren niet in den zak hebben, altijd getuige zijn van de misère van hun ouders?
Moeten die kinderen hun heerlijke jeugd zóó zien voorbijgaan, terwijl het zoo goed op een andere manier kan geschikt worden?
Een vrouw van een ander stelen, noemt Hervieu een misdaad, maar bedenkt hij wel, dat een vrouw liefde noodig heeft, zooals een plantje elken dag water moet hebben, om te blijven leven en als die vrouw dood ongelukkig is en meer sympathiseert met een ander, is dat dan als een misdaad aan te rekenen? Natuurlijk hebben we hier te doen met een normale vrouw, niet een, die van variatie houdt, het is hier ernstig bedoeld. Een vrouw is een wezen, die moet zich aan iets kunnen wijden, moet iets dorloteeren, moet zich geven, dat is haar natuur, vandaar zooveel vrouwen, die al zijn ze niet gehuwd, toch graag een kindje zouden hebben. Hebben ze geen kind, dan brengen ze die liefde over op een hond, òf een poes, kortom op iets, waar ze voor zorgen kunnen.
En is 't nu zoo te verwonderen dat als een vrouw ongelukkig is in haar huwelijk, ze liever direct sépareert, dan nog langer onder één dak met haar man te moeten leven? Wìl de man niet scheiden, dan is 't natuurlijk, dat ze zich tot een ander voelt aangetrokken.
De groote kwestie is ook dat als een vrouw liefheeft, zij dat met haar geheele ziel doet en daàrom is haar leven er mede gemoeid. Daàrom moeten we dikwijls rekening er mede houden, als we in onze omgeving ongetrouwde vrouwen ontmoeten; wie weet, wat al stormen over hun hoofd is gegaan, wie weet wat al verdriet ze hebben, moeten ondervinden! Wie weet, wie de schuld is geweest, dat hun liefde-roman op eens afgebroken werd en maakte, dat zij hunne bestemming mis liepen in het leven?
Ach, reken 't hun niet aan, dat ze kribbig werden of scherp, ze kunnen niet allen even vroolijk en opgewekt het leven doorgaan!
Als zij hun vriendinnen daar getrouwd zien en omringd door de liefde van man en
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd
