De Hollandsche Lelie. Jaargang 23

[p. 108]

Over Toilet en wat ermede in verband staat.

Gezonde Zenuwen
door Dr. Frode Sadolin.
(Vervolg van No. 6.)

IX. Toon moed.

Midden tusschen de modderige slooten, waar aan den eenen kant de mismoedigheid ons heenleidt en aan den andere de overmoed, ligt de begaanbare weg. Dat is de weg van den moed en niemand bereikt dien zonder moed te toonen. Zwakke zenuwen zijn een verontschuldiging als men zich op verschillende wijzen achteraf houdt, maar nooit een excuus voor gebrek aan moed! Moed is een onvermijdelijke voorwaarde voor gezonde zenuwen. Er behoort moed toe om zich zelf te zijn, en niet voordat men zichzelf is komen de zenuwen tot rust. Er behoort moed toe te erkennen waarvan men houdt, maar niemand krijgt gezonde zenuwen zonder zich af en toe eens hard voor te doen tegenover een valschen glimlach, of een breeden grijns. En er behoort moed toe zich het edele doel en de groote eischen voor oogen te houden, wanneer men zijn weg vervolgt al ploeterend door de vele kleine plagen van de droeve alledaagsche somberheid; laten wij dan niet vergeten dat alleen moed nieuwe kracht geeft!

Men vergeet niet licht de oogenblikken, waarop men moed toonde. Niet omdat men ze zich met bizonderen trots herinnert, daar wordt men niet toe verleid omdat 't later zoo natuurlijk scheen; maar men herinnert ze zich, omdat de krachtstroom, die er uit ontsprong, langen tijd blijft voortvloeien. Men herinnert zich de vervlogen gebeurtenis door de vreugde van het blijvend goede. Maar ongelukkig hebben de meesten onzer vaker het tegenovergestelde ondervonden, de verlamming die op lafheid volgt. Die verlamming duurt langer en is veel minder te ontgaan dan de schaamte, die wij desnoods misschien nog weg hadden kunnen praten. Maar de diepe verootmoediging, die zich van ons meester maakte toen we op 't beslissend oogenblik ons door lafheid lieten terughouden, en de slapheid die er op volgde als we weigerden te luisteren naar de fluisterende stemmen die om moed vroegen, stemmen die zich ook in 't dagelijksch leven kunnen doen hooren, die ontliepen wij niet door verontschuldigingen te maken, of door de valsche kracht van den overmoed. Als een ziekte wroette die in onze zenuwen rond. Als een van die ziekten, die langzaam en laat geheel genezen....

Zoo ergens dan geldt hier het ‘alle begin is moeilijk’. Als we ons eerst geweld aan doen en moed getoond hebben, dan draagt onze handeling zelf haar beste vruchten in de frissche krachten, die altijd de gezonde volgelingen van den moed zijn.

X. Geniet het Leven.

Het leven genieten beteekent in gewonen zin - zich overgeven aan overdadig eten en drinken en allerlei andere zoogenaamde genoegens. Deze wil ik echter volstrekt niet aanbevelen. Men moet genieten van wat de dag en het toeval brengt; men moet bereid zijn om te genieten, willen genieten, men moet alles genieten wat genoten kan worden, uit alles moet men genot zien te halen, uit alles wat niet tot het kwade of het onvruchtbare behoort.

Als men een hoekig voorwerp moet vasthouden, draait en keert men het net zoolang tot men een gladden kant gevonden heeft.

Weinig dingen zijn even stekelig als een stekelvarken, bijna altijd is er wel ergens een gladde kant en dien moet men opzoeken.

Maar het kan gebeuren dat men, om van iets te kunnen genieten, zijn vaart moet intoomen, het verbruik verminderen, leeren wachten. En dit is iets wat men zichzelf dikwijls moet voorhouden, want dit leert ‘de tijd’ ons niet, daarvoor heeft de tijd 't te druk.

Dikwijls zou men tegen zichzelf moeten zeggen: Wacht eens even en open je armen voor 't volle leven, loop langzaam want in je binnenste is een wereld die je toefluistert, om je heen is een wereld, die je toewenkt, loop langzaam en adem diep, loop langzaam en zie om je heen!

Als men naar den arbeid gaat, of er van terugkeert zijn er duizenden dingen te zien en te hooren. Iedere vogeltriller is 't luisteren waard, ieder onschuldig kind, ieder jong en mooi gelaat is een lichtpunt aan u gegeven. Het is vermakelijk de intonatie te hooren van een stukje gesprek, dat we toevallig opvangen en de menschen op te nemen, die we passeeren, ieder op zich zelf is een geheele geschiedenis. Een goudregen van vluchtige schoonheidsglimpjes valt voordurend op ons neer: een vlugge gang, een hoed met haneveeren, een door de zon ver-

[p. 109]

brande huid, een kale boom, die zich scherp tegen den hemel afteekent. En verschillende geuren stijgen op om ons heen: uit de kool op een groentenkar, die ons voorbij rijdt komt de lucht van de vette aarde ons tegemoet, we ruiken den zoeten rook van fijne cigaretten, of de gekruide geuren van bloeiende struiken. Er is genoeg te genieten.

En is men moe, of prikkelbaar door indrukken van buitenaf, dan is het een genot zich van de buitenwereld af te zonderen. Men steekt de handen in den zak, zet den kraag omhoog, kijkt naar den grond en verdiept zich in zijn eigen binnenste. En in de diepte van ons eigen ik, waar onze verlangens, onze weemoed, onze hoop en onze gebeden zich verschuilen, daar vloeit de bron, die het geneesmiddel is voor vermoeide zenuwen.

En is men aan den arbeid dan geniet men het allermeest: werken, bezig zijn, opbouwen! Krijgt men hart voor zijn arbeid dan is 't werk éen feest. Gaat 't werk slechts zijn gewonen, dagelijkschen gang dan is 't een genot te weten als men begint te werken, dan men is waar men zijn moet, dat men zijn plicht doet, dat men den regel van den arbeid handhaaft, en het doel van den arbeid beoefent: die som van dagelijksche trouw verzamelen, welke in alle lichte levensmomenten rente geeft.

(Wordt vervolgd).