De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Sonnetten.

I.

Moeder, ik voel een weenen zoo inwendig,
Ik hoor uw ijle stem zoover, zoo zacht;
Gij zwerft de aarde rond en gaat ellendig
En eenzaam dwalend in den donk'ren nacht

Moeder, ik zie u niet en toch bestendig
Weet 'k U onder veel verganklijks. O, wacht
Mij met Uw vage lijf en laat onendig
Uw blik m' aanschouwen. Moeder, wacht, o, wacht...

Moeder, ik zie en hoor U, tranen leken
Langs Uw effen kleed, en zacht, heel zacht
Hoor ik Uw stem van leed, die smeltend weeke.

Moeder, Uw tranen branden op mijn wangen...
Moeder, mijn stem is Uw stem, klacht bij klacht
Hoor ik U gaarn tot vreemd-droeve zangen.

II.

Hoe voel 'k mijn ziel weer aan de aarde
Die eenzaam was en peinzend 't leven dierf;
Hoe word 'k van zoete schoonheid zacht bevangen
En stijgt weer warmte en gloed, waar bleekheid stierf.

Een mensch die eenzaam was en slechts verwierf
Naar veelheid 't fel en bodemloos verlangen
Ben ik. Nu treed ik starend uit een langen
Nacht 't licht weer tegen, dat ik zocht en dierf.

Zoo heel veel strijd is over mij gegleden,

Eer mij een licht zoo mat en rustig klaarde.
Ik voel geen smarten meer en heb geen wenschen.

Ik ga genadevol tusschen de menschen
En zoek het leven waar de vreugd vervaarde.
Want hij verzacht, die zelf veel heeft geleden.

III.

Zooals de scheem'ring valt, en dan de nacht
En dan de dag weer gloort, zoo ben ik zelf;
Een boom van wind bewogen, 'n schoone elf
Die in de lente 't eerste wonder wacht.

Ik tast in 't eigen duister rond en delf
Met kracht, wat eenzaamheid en droefenis bracht;
En bìed 't den menschen als een koningsvracht,
Als 'n kostbaar kleed van onaantastb're elf.

[p. 774]

 

Waarom is schoonheid bij de menschen niet

 

En wordt een duffe leer als waar geprezen?

 

Waarom wordt waarheid als iets slechts verbannen?

 

 

 

O, menschen gaat Uw enge geest ontspannen,

 

Wees als een boom ter zonne opgerezen

 

Als 'n vrije vogel zingend vrij zijn lied.