De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Hoofdartikel
Een goede raad.

[M]aakt u los van de ‘meiden’; het is het eenige middel om er onder uit te komen. Ik ken in mijn beperkten kring nu reeds drie huisvrouwen wier zenuwleven gestoord werd door de ergernis en het leed haar aangedaan over en door de ‘meiden’, zelfs bij eene uitstekende behandeling.

Een er van is in een pension gegaan; zij heeft den strijd opgegeven. Een tweede heeft gekocht, bij opbod, en hoopt nu het beste er van. De derde heeft zich losgemaakt van de ‘meiden’, en zij bevindt zich er goed bij, - wat meer zegt, en veel zegt in den tegenwoordigen tijd, zij doet er een weldaad mede, want de vrouw van een werkelooze, - werkeloos door den drang der omstandigheden, - heeft er den geheelen winter een bijverdienste door. Zij waardeert het loon, dat zij ontvangt, terwijl de dames (?)-‘meiden’, nooit genoeg hebben om aan haar zucht tot opschik te voldoen, haar koopzucht en verspilnatuur bot te vieren, of haar leegloopende ‘jongens’ vrij te houden. Van sparen is weinig of geen sprake; dit getuigen zelfs de spaarbanken.

[p. 562]

Het gaat hier dus om de hulp aan te nemen van een werkvrouw. Daarmede worden niet bedoeld de zoogenaamde jeugdige dag-dienstboden, die het liefst in scholen en gebouwen werkzaam zijn, om aan haar flodderlust toe te geven. Ook niet de dagmeiden, die graag veel verdienen voor weinig dienstprestatie. Ik bedoel de ouderwetsche werkvrouw, d.w.z. de bedaagde weduwen, en huisvrouwen, zooals we ze vroeger hebben gekend, en die uit den dienstbodenstand gesproten, naast de dienstmeisjes, huismeubels in onze woningen waren geworden, en waaruit dikwerf de baker zich ontpopte, of de vrouw door wie de overledenen werden ‘afgelegd’. Die menschen verdienden op die wijze een stuk brood, en worden nu verdrongen door de losloopende dagmeiden, en ongehuwde jonge werkvrouwen.

Een werkvrouw kan het alleen niet af, maar waarom kan de vrouw, en vooral de dochter des huizes niet zelf het kleine werk doen, en zou het niet mogelijk zijn de vroegere oppassers weder aan het werk te stellen of jonge huisknechtjes aan te nemen, die het grove huiswerk, als kachels aanmaken en uithalen, schoenen poetsen, brandstoffen aanbrengen, boodschappen doen, enz. deden, ten einde de werkvrouw aan het gewone meidenwerk te laten! Zelfs zou men dan niet eens geregeld van den ‘kok’ behoeven te eten, of het zich lastig maken door eigen kokerij.

Trouwens dat zoogenaamd ‘zich behelpen’ zou niet veel langer dan één jaar duren.

Evenals nu in Duitschland, waar de markt overvoerd is, zou in ons land ook gauw een overcompleet zijn van dienstmeisjes. Als slechts een tiende deel harer eens een jaar lang gewandeld had, en daardoor buiten verdiensten geweest, dan zouden zij al hare bespottelijke pretenties wel afgeleerd hebben, en een bescheidener toon aanslaan.

‘Zij kunnen niet buiten ons,’ dat is der meiden leus; stelle de vrouw daartegenover een andere: ‘maakt u los van de meiden’, en de overwinning is haar!

A.J. SERVAAS VAN ROOYEN.