De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Gedachtenwisselingen.

I.

Strijen, 7 October 1908.

Geachte Redactrice.

Met belangstelling lees ik in de Holl. Lelie het antwoord van een R.K. priester op uw vraag aangaande de mis.

Op één cardinaal punt zij het mij vergund den geachten correspondent te mogen wijzen.

Het is, waar hij wijst op de woorden van Christus zelf toen Hij het Avondmaal instelde: ‘Dit is Mijn lichaam hetwelk voor u gegeven wordt’. En van den wijn: ‘Dit is Mijn bloed, Dat voor u vergoten wordt’.

Uit de instelling nog bij Jezus' leven op aarde vóór Zijn eigen offerdood, toen dus volgens Zijn eigen woorden Zijn lichaam nog niet was verheerlijkt, gelijk Hij tot eene der vrouwen bij het graf zeide: ‘Raak Mij niet aan, want Ik ben nog niet verheerlijkt’, dat met het uiterlijke teeken louter een zinnebeeld bedoeld is geweest.

Doch, dat bij de bediening daarvan de goddelijke kracht van het verheerlijkte lichaam den waren en oprechten gebruikers kàn toestroomen als een liefderijke genadegift.

Hij heeft het bovendien tot Zijne discipelen gezegd en daaruit volgt, dat het geloovig gebruik aan alle geloovigen toekomt, die daartoe oprechtelijk zich zetten, dus onafhankelijk van de ambtsdragers, daar het geloof hier de hoofdzaak is.

Ik raak hier aan het beginsel der Hervorming.

Echter behoeft men dit niet verkeerd te verstaan. Wanneer de Katholiek door zijn ambtsdragers het Avondmaal laat bedienen, kan bij oprecht geloof de zegenende kracht van Christus m.i. zeer goed aanwezig zijn.

Dus alleen wanneer het in 't geloof geschiedt, heeft het m.i. waarde.

Alzoo bevat het ongetwijfeld eene groote verborgenheid, die ook de Kath. Kerk nog nooit doorzag, gelijk ook deze Kath. priester getuigt.

Als men maar niet gaat leeren, dat het brood en de wijn veranderen.

Hierin zag de Protestant de afgoderij.

Christus liet duidelijk uitkomen, dat het gebruik zinnebeeldig is, doch de gedachtenis sluit eene geestelijke gemeenschap met Christus, den verhoogden Koning, en diens weldaden geenszins uit.

Zoo wordt het een heilig avondmaal, dat het gedwongene en gezochte verliest.

Zoo waarlijk men dus het brood eet en den wijn drinkt, heeft hij, die het geloovig gebruikt, deel aan het goddelijk bestanddeel van Gods eeuwige Liefde, Die zich offerde aan het kruis.

Maar brood en wijn blijven zoo.

Op de geestelijke gemeenschap komt toch immers alles aan.

't Heeft mij altijd bizonderlijk verwonderd, dat zoovele Christenen over dit punt 't niet eens kunnen worden

De Kath. priester schrijft: ‘De Mis is in den grond der zaak niets anders dan het Avondmaal.’

[p. 312]

Dit lijkt mg de voornaamste waarheid en bekentenis van zijn heele schrijven.

Onder de teekenen van brood en wijn laat God zijn offerdood verkondigen. Wie dit met een geloovig hart doet, heeft deel aan Zijne goddelijke zegeningen, zoo waarachtig als hij het brood eet en den wijn drinkt.

Maar waar nu juist de grens is tusschen het zinnelijke en het geestelijke, heeft nog nooit iemand geweten.

Hoogachtend Uw dw.

J.B.N.

II.

Aan L.v.W.

(Uit een oud Boek).

Lieve L. Wat hebt ge goed gedaan dit stuk te schrijven! Het is eenvoudig, mooi en aandoenlijk. Het doet goed, juist in deze tijden waar zoovele vrouwen wanen dat zij nuttig moeten zijn buiten 's huis, terwijl er in huis zooveel voor haar te doen valt. Ik heb de woorden overgeschreven van professor Hartman: ‘De vrouw is in haar huis een heilige, een priesteres van eigen haard.’ -

Deze zachte, stille zuster waarover ge schreeft, is zij niet een soort heilige, koos zij niet het beste deel door voor de haren te zorgen, zich geheel te wijden aan dien ouden, sukkelenden vader? Terwijl die andere, de wereld inging met haar gaven ‘op een wijze die men roemde als ongewoon schitterend, maar in haar hart was minder blijdschap dan in dat der stille zuster’. -

Ja, zeker, er kunnen groote gaven zijn, die de vrouw de wereld indrijven, die haar het publieke leven doen kiezen boven het huiselijke; er kunnen omstandigheden zijn, die het noodzakelijk voor haar maken naar eigen onafhankelijkheid te grijpen. Waar men zoo dikwijls afkeurt de gehuwde vrouw, die het openbare leven koos, denk ik aan Mevr. van Calcar, die met haar gaven duizenden heeft goed gedaan, voorgelicht en getroost. Maar dan ook alléén, als er zulke groote kanten tegenover staan, heeft de vrouw het recht, is het haar plicht voor het algemeen te werken, doch hoevelen zijn er niet, die zichzelven iets wijs maken, die tijd, gezondheid, geld opofferen aan dingen, die anderen, beteren en sterkeren, zooveel geschikter zouden kunnen waarnemen.

De vrouw kent niet haar eigen kracht, waar zij waant die, buitenshuis te moeten versnipperen. In de opvoeding harer kinderen heeft zij de groote draad in haar machtige handen, die door heel het maatschappelijke geweven is. De verlichte en krachtige, de liefdevolle en wijze vrouw, is met recht een soort priesteres, en haar zullen ingegeven worden de woorden en de daden, noodig voor haar nageslacht.

Ook zal zij niet de mindere zijn van haar man, maar ‘de andere’. Zij zullen elkander aanvullen, en in dit aanvullen ligt ook de oplossing van den grooten strijd, tot zelfs in het staatkundig leven. Waar wetten en bepalingen gemaakt worden alleen door mannen, moeten zij van zelf vaak onvolkomen zijn - want zij missen in hun gevoel juist ‘dat andere’ - wat in evenwicht houdt...

Doch dit zijn vraagstukken die niemand op kan lossen, dan de Tijd.

JOS. GIESE.