De Hollandsche Lelie. Jaargang 22

Over Toilet en wat ermede in verband staat.

Parijsche modebrief.

In dikke stralen klettert de regen neer.

Een meer dan frissche wind, doet je ijzig rillen in je dunne zomerkleeren.

Boven de glimmende, ontwolkte Parijsche straten zweeft een vage mélancholie van den komenden winter. En toch is het nog zomer!

De ‘en villégiature’ zijnde families, die tot einde October buitenwoningen hebben gehuurd, tellen droefgeestig de regendagen. Zou het weer nog veranderen voor den winter? Zou er nog zoo'n mooie nazomer komen als verleden jaar, toen de menschen in November nog boottochtjes ondernamen naar St. Cloud, Sèvres en andere plaatsjes langs de Seine, zonder wintermantel of overjas!

Hoor, het onweert! Dat geeft nog een illusie van zomer.

[p. 269]

Niettemin verdringen de dames elkander in ‘Les Galeries Lafayette’, ‘Les Magasins du Louvre’ en andere magazijnen om de nieuwe winterhoedjes te passen. Hoedjes? Reuzenhoeden, ongelogen; sommige van meer dan 70 centimeter doorsnede zijn kleine parasols!

O, o, wat een voetangels en klemmen voor onze Hollandsche schoonen. De Parisienne weet immer haar elegant, beschilderd en opgemaakt persoontje zoo te verwringen naar alle mogelijke modes en modellen, dat de zotste hoed, zoo al niet mooi, haar tòch staat!

Zeker, een groote hoed is mooi, maar de nieuwe winterhoeden, ongelooflijk groot en plat, met exentrieke garneeringen, zijn belachelijk, om niet te zeggen leelijk. En dan misschien die onmogelijk groote hoeden overgebracht naar Holland, op de meestal gladgekapte hoofden van onze dames. O, ik moet er niet aan denken!

De gansche hoed, zoowel de lage bol als de breede randen zijn meerendeel vervaardigd van satijn, velours miroir, of castoor, in alle kleuren.

De modekleuren van den winter echter zijn prune en bleu Nattier, ter eere van den schilder Nattier, die deze heldere kleur zoo gaarne placht te gebruiken in zijn schilderijen, en wit. Ook zal men veel groen, loodgrijs en bruin zien dragen.

Om een garneering te verkrijgen die niet in het niet verzinkt op de groote randen, heeft men groote platte rozen in den handel gebracht, iets grooter dan een etensbord, die verkrijgbaar zijn in alle tinten en nuancen. En, om weer iets geheel nieuws te hebben dezen winter draagt men sinaasappelen op den hoed van middelmatige grootte. Reusachtige rozetten van oranje en van andere kleuren fluweel gebruikt men ook veel. Ter afwisseling garneert men nog met cirkels van aan elkander vervaardigde vleugels.

Gelukkig ziet men naast deze exentrieke en anaestetiesch beladen hoeden, heel lieve en elegante; model zooals van den zomer, bezijden een weinig opgewipt en gegarneerd met de immer mooie en geliefde struisveeren, esprits en bloemen.

De hoeden worden zeer samensmeltend met het kapsel gedragen, bijna zonder bandelette.

Welk kapsel dezen winter het meest mode zal zijn? Lieve lezeressen, daarin laat vrouw mode van dezen keer haar volgelingen groote vrijheid. Men mag zich geheel kappen naar zijn uiterlijk; dames met korten, dikken hals, een coiffure naar de hoogte, mits niet al te hoog; dames met langen, slanken hals, een laag in den hals gekapte coiffure. Heel veel wordt een rechte of schuine scheiding gedragen, aan weêrszijden het geonduleerde haar sterk gedoft. Het voorhoofd wordt echter zooveel mogelijk vrijgelaten. Voor bals, concerten en diners copieert men het kapsel van oude Grieksche en Romeinsche beelden en schilderijen, met de gladde vergulden banden.

Deze coiffures kleeden allerliefst, hebben groote charme en zijn zeer in stijl bij de naar het Grieksch geïnspireerde Directoire-costuum.

Want het elegante, soepele Directoire, dat absoluut in harmonie is met de lijnen van het lichaam, heeft ook voor den a.s. winter de eereplaats bemachtigd in de vrouwelijke garderobe.

Ook nu weer vraag ik mij angstig af: zullen onze Hollandsche dames het Directoire-costuum wel naar waarde weten te schatten? Zullen de meesten met haar onverschilligheid voor elegantie en gratie, met haar weinige coquetterie in gang, houding en gebaren, zich zelf en het Empire- en Directoire-costuum leelijk maken, doordat zij niet bij elkander passen?

Het is toch zoo te betreuren, dat vele vrouwen bij ons in Holland zoo weinig om haar uiterlijk geven. Haar woningen maken zij mooi met luxe meubelen en schilderijen, en om zich zelf denken zij niet. Toch, wat knapheid van gezicht aangaat, kunnen onze Hollandsche vrouwen gerust concurreeren met haar Fransche zusteren. Haar frissche gezichtjes met de blonde haardossen, de mooie, witte tanden en de natuurlijke en mooie teints, zouden het zelfs winnen van de beschilderde gezichten der Françaises, hadden deze niet zulke prachtig schitterende zwarte oogen, wisten zij niet zoo handig van het weinige zwarte haar met behulp van wat valsch, een sierlijk kapsel zich te maken; dan.... de elegantie en gratie van onze Hollandschen is nihil bij die der Parisiennes, en.... elegantie is aantrekkelijker dan schoonheid.

Heusch, lieve dames, een weinig coquetterie is geen zonde.

Komt eens een kijkje nemen in den ‘Jardin du Luxembourg’ en den ‘Jardin des Tuileries’ en ziet de kleine meisjes eens in haar spel. Wat een allerliefste lenige figuurtjes, wat een elegantie in loop en gebaren!

[p. 270]

En het zijn geen aangenomen maniertjes, het is cultuur! Haar aangeboren coquetterie, waarin zij aan mama steeds een goed voorbeeld hebben, zorgt er voor, dat zij nooit met loshangende veters of boezelaartjes zonder knoop loopen, voor schoone handen en ordelijk-gekapte haren.

Coquetterie is de grootste vijandin van slordigheid.

Opmerkelijk is het, dat men hier slechts zelden vrouwen met schuingeloopen hakken ziet. Och, kon men dat bij ons toch ook zeggen! Zeker is het plaveisel hier veel beter dan in Holland en slijt men hier lang niet zooveel schoenen, doch ik geloof, dat de angst om een onzekeren en leelijken loop te krijgen, de Françaises zorg doet dragen, dat zij nimmer rechte hakken hebben.

Is dat voor onze dames ook zoo'n groote moeite om daar wat meer op te letten? Vergemakkelijkt de nieuwe en verbeterde uitvinding van den draaibaren hak niet die pogingen? Men kan tegenwoordig zelf een splinternieuwen hak onder zijn schoenen schroeven. Zij zijn verkrijgbaar in dien grooten schoenenwinkel in de Reguliersbreestraat te Amsterdam en zullen ook wel in andere winkels te koop zijn.

Ook hebben vele dames de zeldzame neiging om vuile, veelgedragen en losgeknoopte handschoenen ‘chic’ te vinden. Er is in werkelijkheid niets ‘onchiquer.’

Iedere ware dame zorgt steeds voor schoone, behoorlijk dichtgeknoopte handschoenen, en de Parisiennes besteden daarvoor een groot deel van haar speldengeld.

Laat mij echter terugkeeren tot het ‘Directoire’, het geliefkoosde costuum van de schoone madame Tallien, Théroigne de Méricourt en madame Récamier. De ‘merveilleuses’ konden zich niet meer verheugen op deze mode, dan onze tegenwoordige Parisiennes op de herleving daarvan, zij het dan gewijzigd, waardoor het echter niets van haar aantrekkelijkheid heeft verloren.

De stoffen, die van den winter voor dat costuum het meest in aanmerking komen, zijn laken en cachemieren. De rokken zijn heel weinig of niet gegarneerd. De tailles daarentegen zijn rijk met soutache en broderie bewerkt.

De korte mouw, hoezeer geliefd, heeft nu totaal het veld moeten ruimen voor de lange mouw, uitgezonderd natuurlijk aan baltailles. Heel veel zijn de lange mouwen, even als het frontje, vervaardigd van tulle; wanneer zij van de stof van het costuum zijn, moeten zij toch immer glad zijn, zonder ruimte aan den schouder gezet.

Als garneering der mouwen verkiest men soutache en knoopen of plooien in de breedte.

Zeer coquet staat op het Directoire-costuum, de daarbij passende mantel, met de groote revers van fiuweel of bont. Van den winter zal men veel wit bont zien dragen.

Voor jonge meisjes houdt men nog steeds het voetvrije rokje in eere. Een heerlijke dracht voor ons modderlandje.

Staan zij niet vlug en elegant, die wijdgeplooide rokjes? Zooveel de koude het zal toelaten, zal men daarvoor dunne stoffen blijven gebruiken. Vooral breedgestreepte stoffen, blauw met groen, bruin met beige, rood met zwart, komen daarvoor in aanmerking, maar men zorge steeds, dat de lichtste streep voor de onderplooien wordt gebezigd. Het rokje ‘robe-princesse’ is ook nog steeds in de mode en bij deze beide modellen draagt men jaquetjes van effen laken, vrij kort echter, want de half lange zijn niet meer ‘en vogue.’ Ook heeft men de mantels, die reiken tot onder aan den rok, maar die verzwaren zoo de lijnen van het lichaam, dat zij voor heel jonge meisjes niet zijn aan te raden. Het jonge meisje moet haar kleeding zoolang mogelijk ‘jong’ houden.

VIOLETTA.