De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Een kleine Tiran.

Hij ligt te kraaien in zijn wieg

Haar lieve, blonde engel,

Hij denkt niet over slapen gaan

Die kleine, drukke bengel!

Hij kijkt zijn moeder lachend aan,

Toont haar vol trots zijn tandjes

En als zij met haar vinger dreigt,

Dan klapt hij in zijn handjes.

Hij trekt brutaal 't gordijntje weg,

Hij durft die slimme rakker,

En zegt haar in zijn kindertaal:

‘Ik ben nog helder wakker!’

Nu is ze toch ten einde raad:

‘Foei! wat een stoute jongen,

Je slaapt weer niet, ik weet het wel,

Vóór moeder heeft gezongen!’

En zegenvierend stralen haar

Twee blauwe kijkers tegen,

Waarmee hij duidelijk zeggen wil:

‘'k Heb toch mijn zin gekregen!’

Ze neemt hem nu het wiegje uit

Voor 't allerlaatste keertje!

‘Ik ga je niet verwennen hoor!

Jou lastig jongeheertje!’

En toen hij in haar armen lag

Begon zij zacht te zingen,

Toen werd hij stil.... sliep dadelijk in,

Zoo laat zich ‘moeder’ dwingen!

CORA.

Zoo velen, die tobben en klagen

Steeds over denkbeeldig verdriet,

Waar 't leven, als 't goed werd bekeken,

Slechts reden tot dankbaarheid biedt.

Maar komen er echte bezwaren,

Drukt werk'lijke zorg hen ter neer,

Hoe zouden terug zij dan wenschen

Dat schijnverdriet van weleer!

CORA.