De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

In 't Schemeruurtje. (Naar 't Engelsch.)

Ik zit in de scheem'ring te droomen,
Zie 't spel van de schaduwen aan.
'k Ben droef, want ik denk aan hen allen,
Die reeds lang van mij heen zijn gegaan.
Maar dan, door der schemering stilte,
Door den suizenden nachtwind heen
Hoor ik duidelijk een liedje ruischen;
't Zijn stemmen uit 't grijze verlêen.

De nacht heeft het zonlicht verdreven
En 't liedeke hoor ik niet meer;
't Verstierf met de stralen der zonne,
Maar de naklank, die hoor ik steeds wêer.
Want diep in mijn hart zingt het verder,
Zoo vleiend, zoo zachtjes en teer;
't Spreekt van liefde en trouw van daarboven,
't Zijn stemmen, die 'k kende weleer.

‘MARIA.’