De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Bij de waarzegster door Annie Nauta.

Mevrouw Breebent stond in gedachten voor 't raam van haar boudoir, en hield met de linkerhand het gordijn omhoog, terwijl de rechter de kin steunde. -

Ze bromde wat binnensmonds, ze was uit 't humeur. Nu ja uit 't humeur was't rechte woord niet - ze was ontevreden, dát was 't eigenlijk. Ze was ontevreden met haar lot. -

Reden had ze, zou men oppervlakkig zeggen, daar niet voor. Neen, want ze had een knappen man, een flinken jongen van 16 jaar, bewoonde een mooi huis - en toch - en toch.... er knaagde zoo'n wormpje maar aldoor. - Ze wilde wat anders, dat was 't. Haar man, die veel ouder was en degelijk van aard, voelde niets voor dat draven naar concerten en nòg eens concerten, of het flaneeren langs strand en boschwegen. Hij zat gaarne in het aardige, vriendelijke tuintje na den eten, en het kopje thee daar genoten, smaakte kostelijk, en kostte geen kwart gulden per persoon.

Voor Mevrouw was dat theedrinken thuis een gruwel - - geen innemend lachje speelde dan om haar mond, geen hoog stemmetje klonk poes-lief... en de mooie kanten japon trok geen belangstellende oogen...

Ze ging langzaam naar de kleine theetafel waar de stoom als een dun, wit veertje uit stoof, en zette thee.

't Was haar ontvangdag - zoo dadelijk zouden de vriendinnen verschijnen en menig onderwerp ‘to date’ was al op zoo'n achtermiddag te berde gebracht....

Vandaag zou het zijn ‘naar de waarzegster of niet’.

Tingeling - tingeling... en bij elk drukje op 't electrisch belletje, ruischte er een vriendin van mevrouw Breebent naar binnen; totdat alle vijf present waren.

[p. 808]

Toen de thee gepresenteerd was, en een koekje uit de porceleinen schaal genomen, kwam Mevrouw Breebent met het onderwerp voor den dag. -

Nadat zij met kleuren en fleuren verteld had, dat 't wezenlijk bij een nichtje en een tante was uitgekomen wat eene waarzegster had gezegd, geconstateerd en voorspeld, gaf ze 't woord aan de dames en vroeg of ze nu ronduit haar opinies wilden meedeelen, en hoe ze over het gaan naar een waarzegster dachten, of ze 't ook verkeerd vonden - en per slot - of 't niet eens aardig zou zijn er en club heen te gaan.

Dit laatste was eigenlijk de heimelijke wensch en bedoeling, natuurlijk.

‘Begin zelf met je eigen gedachten daarover te geven,’ vond Juffrouw Marianne, die graag eerst een ander liet praten om dan pas met haar eigen zienswijze voor den dag te komen.

‘Toe ja Lies - begin jij dan eerst...’

‘Nee, dat kan ik niet. Ik heb 't plan geopperd, uiteengezet - nu aan jullie de eer.’

‘Nu goed dan -’ en de resolute Mevrouw Reehorst begon na eenige oogenblikken gepeinsd te hebben:

‘Mijne opinie is dat 't heel verkeerd is èn dat 't nergens toe dient om het gordijn der toekomst te willen oplichten. - Hecht je der heusch aan, en is 't een slechte voorspelling, nu, dan mis je, dunkt me vrijwel, je verderen levens-moed; hecht je der niet aan, nu dan is 't de moeite van 't heengaan niet waard, behalve dat je je daalder of meer nog, hebt te betreuren, bovendién. - Nu jij Mien’...

‘Ik vind,’ begon Mien, de goddienstige, ‘dat God met wijs beleid de toekomst voor ons verborgen houdt. Indien we wisten, wat ons deel zou zijn, en 't was niet zooals we 't hadden gewenscht of gedacht - dan ben ik 't volkomen met de spreekster van daarnet eens, dat je dan alle levens-vreugd en genot voorgoed zou derven, en dàt kan de bedoeling niet zijn geweest van God, om ons dat te ontzeggen... daarom, nooit een dergelijke stap doen...’

Wat naïef... dacht Mevr. Reehorst. -

‘En Meta?’

‘Ja, kijk es, ik voor mij vind er geen bezwaar zoozeer in, om, 't zij met een club, of met z'n tweeën, desnoods alléén naar zoo'n tooverkol te gaan - maar - lieve menschen, weet je wat ik vind van menschen die uit ernst naar een waarzegster, of clairvoyante gaan, dat ze allemachtig arrogant zijn. Niet?... je gaat toch in de veronderstelling dat je wie wéét wàt voor geluk nog te wachten hebt of dat 't rad van avontuur door Fortuna's hand welwillend gedraaid, minstens een half millioen voor je verbaasde oogen zal neerzaaien.’....

Allen lachten.... ‘gut ja dát was een nieuw idée, echt oorspronkelijk, heusch’ een nieuwe kijk’... o die Meta kon zoo leuk de spijker op den kop slaan....

Alleen mevrouw Breebent gaf 't niet toe, Meta had te zeer de wonde plek gevonden, zij droomde zich immers een anderen, jongeren man?...

‘Nu jij Wim.’

Wim, die ook wel wist wat ze wou, begon:

‘Buiten kijf schuilt er veel waarheid soms in 'tgeen zoo'n waarzegster voorspelt of constateert. Onwillekeurig zijn ze door 't vele doen een beetje op de hoogte der gelaatkunde en 't lezen in de lijnen der hand, en kunnen ze soms wel degelijk te naastenbij eene mededeeling doen, die “juist” kan worden genoemd. Wie 't dus in ernst meent, en er geen grapje mee bedoelt, zal er alléén op lostrekken, want dat zou je voor iedereen niet willen weten.’

‘Marianne nu jij’, - drong Mevrouw Reehorst toen de vijfde vriendin het zwijgen er toe deed.

‘Ik weet heusch niets te zeggen’, zei ze met een verlegen kleurtje, - maar met een moed, die grappig aandeed bij dit nietige, zenuwachtige wezentje, kwam 't er uit:

‘O, maar ik zou 't dolletjes vinden, om er eens met elkaar heen te gaan. - Toe, willen we?’

Hoog timmerde ze niet, en de resolute mevrouw Reehorst lei haar dan ook direct het zwijgen op, door afwerend uit te roepen: ‘Kind, ben je ráár? - Nu jij Lize.’

Lize begon met een vervelende teem-stem: ‘ik vind 't juist niet arrogant om je lot te willen weten. Dan kun je je immers wapenen!’

Opeens kwam de geestige Meta met een vollen echten lach tusschenbeide:

‘O nee maar, zeg,... wij allen vrouwen die bijna 50 of de 50 al gepasseerd zijn, nog spreken over ons toekomstig “levens-lot” Gewoon hoogst ridicuul! - Vindt jullie niet?

Als menschen in 't begin van 't leven dat nog vragen, maar wij?...’

Een woedende blik uit de oogen van Lize deed Meta nòg meer lachen en eindelijk lachten ze allemaal... behalve Lize, natuurlijk.

‘Hu’, dacht ze vol afschuw, ‘die Meta kan zoo echt grof zijn.’

't Bleef een echt prettige stemming - en toen de dames heengingen, verklaarden ze,

[p. 809]

dat 't een echte leuk afternoon was geweest, dank zij het belangrijke onderwerp van Lize.

Het verlangen om naar de waarzegster te gaan werd zóó sterk bij Lize, dat ze niet langer weerstand kon bieden - en op een goeden morgen trok ze heimelijk haar woning uit. Behoedzaam zag ze rond.... en verdween snel in de zijstraat die naar het achterafhofje voerde, waar de waarzegster woonde.

Gelukkig was ze onopgemerkt de kleine woning ingegaan, de mooie hoed met rozen kreeg een ferme deuk bij den lagen ingang der ouderwetsche klink-deur - maar dat was niets, ze was èr, dát was de hoofdzaak.

De vrouw, die zich voor waarzegster uitgaf, zag er zeer helder en netjes uit. Ook haar kamertje kenmerkte zich door bijzonderen eenvoud en netheid. - Algeheel gemis van vreemde of afzichtelijke teekens. - En wat haar gelaat aanging, 't was een echt intelligent, pittig gezichtje, de diepliggende oogen konden scherp opmerken. - En toch had ze iets sympathieks, iets waars... en dat voor een waarzegster!

Mevrouw Breebent was dan ook eenigszins minder geagiteerd dan toen ze buiten was. Vriendelijk zag het vrouwtje haar aan, terwijl ze een stoel neerzette voor haar bezoekster en zei:

‘Gaat U even kalm zitten, U is zoo zenuwachtig, uwe trekken zijn niet rustig genoeg om ze op te nemen.’

Onderwijl ging zij even naar het bij-keukentje. Na een minuut of vijf verscheen ze weer, en nam naast mevrouw Breebent plaats.

Ze greep de rechterhand van haar patiënte en bezag het gezicht nauwkeurig.

‘U is niet gelukkig’ begon ze, ‘de vrede van uw gemoed is zoek. - En toch schijnt U geen klagen te hebben. - Waar 'em de oorzaak zit?’

Een hoogrood verfde opeens Mevr. Breebents wangen.

‘O, u begrijpt 't zelf wel’ - zei ze fijnglimlachend, ‘dáár zullen we niet verder op ingaan... - U komt hier, om te hooren of er nog geluk voor U is in de toekomst - altijd geluk waar U op doelt, nietwaar? - Luistert U nu eens goed naar me; ik meen te weten, dat U op een dwaal-weg is met uw zoeken naar 't geluk. Dat is 't geluk, waar voor U niet aan gedacht mag worden, en wat trouwens nooit zoo zal zijn...’

‘Beantwoordt U de volgende vragen:

U is getrouwd?’

‘Ja.’

‘Is uw man ouder dan U?’

‘O ja, veel...’

‘Heeft U kinderen?’

‘Een jongen van 16 jaar.’

‘Heeft uw man goede verdiensten?’

‘Uitstekend zelfs.’

‘Dank U.’

Meer zei ze niet en ging naar de tafel bij 't raam, haspelde wat met de kaarten en kwam toen weer naast Mevrouw Breebent zitten.

‘Nu zal ik U een Delphisch antwoord geven, aan U, om er een les en uw nut uit te halen.

Wanneer ge uw man liefhebt, zoo zal zijn sterf-uur het pijnlijkste uur zijn van uw leven en zal met hem uw geluk uit de woning gaan, gelukkig dus, dat dàt uur onbekend is voor U; en - wanneer ge uw man niet liefhebt, zoo zal het uitblijven van zijn sterfuur U recht pijnlijk worden; wist ge dus dat zijn levensduur langer zou zijn, veel langer dan gij verwachttet of hooptet - waar zou dan uw levens-blijheid haar voedsel gaan halen, nù nog bij “de hoop”.

Gelukkig dus, dat dát uur onbekend is voor U.’

Meer zei het vrouwtje niet.

‘Wat ben ik U schuldig’,... vroeg mevrouw Breebent met neergeslagen oogen.

‘Niets mevrouw.’

En, terwijl ze haar vóór ging naar de oude klinkdeur, zei ze zacht:

‘Zoek uw geluk op ùw leeftijd in huis, bij uw man en uw kind.’