De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

De ringvinger. Uit het Engelsch van Georg Gissing.

I.

De nieuwe gasten in het pension waren een oudere man, van het soort, dat zich zelf heeft opgewerkt, correct, fatsoenlijk en met een eenigzins gemelijk voorkomen, en een jonge vrouw, wier trekken nu juist geen groote bekoorlijkheid bezaten, ofschoon hare manieren zeer innemend waren en een onderdrukte levendigheid te kennen gaven, die zeer aangenaam zou kunnen zijn. Op het bord in de hall kon men hun naam als ‘Kerin’ zien ingeschreven, ze spraken Engelsch met een eenigzins vreemd accent en hunne betrekking onderling werd aangeduid door de jonge vrouw, die zich herhaaldelijk met iets tot ‘Oom James’ wendde. Het was duidelijk dat zij zich voor het eerst te Rome bevonden.

Aan zijn buurman aan de table d'hôte, een jonge Engelschman, vertelde Mr. Kerin reeds spoedig, dat hij uit het noorden van Ierland kwam, verscheidene jaren in Australië had doorgebracht, en zich nu op weg naar huis bevond, na eenige maanden in Egypte, Palestina en Sicilië te hebben vertoefd.

De Engelschman, Wrigthon genaamd, die over 't geheel eerder zwijgzaam was, geraakte toch met deze vreemdelingen in gesprek. Hij en Miss Kerin kwamen op denzelfden tijd beneden aan 't ontbijt, en namen plaats aan dezelfde kleine tafel; Oom James was altijd een half uur later en zag er eenigzins verdrietig uit, daar hij verkouden was en het hoesten hem vooral des morgens hinderde.

Na verloop van een paar dagen, vertelde Miss Kerin haar buurman iets naders omtrent haarzelf, zij vertelde hem in vertrouwen kleine bijzonderheden, maar verviel daarna toch steeds weer in haar gewone ernst en geslotenheid. Ze scheen om en bij de dertig te zijn en men bemerkte bij haar reeds het begin van kleine eigenaardigheden, die de ongetrouwde vrouw dikwijls kenmerken, als ze tot een enge provinciale sfeer beperkt is. Ter zelfder tijd, had de reis haar klaarblijkelijk veel goed gedaan en was zij daardoor bepaald verjongd. Zes maanden geleden, na eene periode van ziekte, was zij naar Australië gereisd, om zich bij haar Oom te voegen en hem op de langzame terugreis gezelschap te houden. Ofschoon de beiden door bloedverwantschap aan elkaar verbonden waren, leden ze toch nu en dan wel eens door elkaars onbestendigheid van humeur, die voortkwam uit hunne verschillende neigingen, daar Oom James alles slechts uit een nuttigheidsoogpunt scheen te bekijken en bij gelegenheden zijn ongeduld toonde, als zijn nicht zich langer bij ruïnes trachtte op te houden, of over een verlaten landschap begon te philosofeeren.

‘Gisteren waren we naar de Baden van Caracalla’, merkte zij tot Wrigthon op, met een accent, dat eenige pikantheid aan haar half-vormelijk, half-levendige gesprekken verleende.

‘U is daar zeker reeds geweest? Wat heeft men er nu aan om daar in 10 minuten slechts even door te rennen? Ik zou er dolgraag langen tijd in gepeins gezeten hebben, maar Oom James -. Wilt u de boter even doorgeven?’ Er was niets burgerlijks aan haar, niettegenstaande de duidelijke gebreken harer opvoeding. Rome wond haar op. Ze had een vlugge verbeeldingskracht, vereenigd met een practisch verstand, hare opmerkingen over het Italiaansche leven waren dikwerf scherp en amusant. Indien haar teint een weinig frisscher en hare trekken iets minder scherp waren geweest, zou men Miss Kerin bepaald een knap persoontje kunnen noemen, nu maakte ze in weerwil daarvan nog een innemenden indruk en men gevoelde dat hare natuurlijkheid geheel in overeenstemming was met den eenvoud van haar persoon.

In de huiskamer nam zij, voor het diner, altijd een lage stoel en scheen in de courant verdiept, maar deze diende alleen om haar gezicht te beschermen, terwijl hare gedachten ergens elders waren. Wrigthon merkte dit eens bij zich zelf op, terwijl hij haar be-

[p. 599]

spiedde en werd getroffen door haar onbewuste uitdrukking van zachte melancholie. Op een morgen op het punt zijnde van het ontbijt op te staan, dacht de Engelschman eraan, eens te zien of er ook brieven voor hem waren aangekomen. Miss Kerin keek naar hem en zei op een toon van bescheiden belangstelling: ‘Ik denk dat U een hoop brieven zal krijgen?’

‘Neen.’ Hij schudde zijn hoofd, alsof die vraag een hinderlijke gedachte in hem opwekte.

‘Zeer weinig.’ En na een pauze, inplaats van heen te gaan, begon hij over zich zelf te spreken.

Hij was leeraar aan een technische school in Engeland; in den vorigen herfst was zijne gezondheid eenigzins geschokt, en op aanraden van den dokter bracht hij nu den winter in Italië door. Hij gevoelde zich nu echter veel beter en dacht spoedig weer tot zijne dagelijksche plichten terug te keeren.

‘U mag wel oppassen met de verandering van klimaat,’ zei Miss Kerin, hare oogen afwendende bij een blik van hem.

‘Ja, ja! O, ik gevoel mij zeer goed, heusch.’

Hij lachte vriendelijk en verliet de kamer.

Miss Kerin zat in gedachten verdiept, met een vinger langs het patroon van het tafelkleed strijkende. Haar oom was nog niet verschenen, zijn laat zijn was misschien toe te schrijven aan een lichte verkoudheid, waarover hij zich den dag te voren beklaagd had.

Wrighton, had ondertusschen zijne brieven doorgezocht en werd er slechts door teleurgesteld. Hij begaf zich naar zijn slaapkamer en stond voor het open raam, alsof hij de zon wou bewonderen. Vanuit een venster aan de overzij leunde een Italiaansch meisje, een lachje op hare warme lippen, terwijl ze bezig was een of ander voorval in de enge straat gade te slaan. Ze had een mooi, ofschoon eenigzins ordinair gezicht, dat de Engelschman, gedurende zijn verblijf van 3 maanden in dit pension, dikwijls had opgemerkt en bewonderd. Ergens in de buurt hoorde hij een vrouwenstem zingen, alles behalve mooi, maar toch nu en dan met een liefelijken en doordringenden toon er tusschen. Wrigthon gevoelde de lente in zijn bloed doordringen, de warme lucht scheen een geur van welriekende viooltjes binnen te wuiven. Hij draaide evenwel den gouden zonneschijn den rug toe, ziek van hart.

Zes weken, zes lange in nietsdoen doorgebrachte weken, sinds hij een brief naar Engeland op de post had gedaan, een brief, waarvan hij groote verwachtingen koesterde; hij wist reeds dat ze goed en wel was overgekomen, maar het antwoord bleef nog steeds uit - en hij wachtte en wachtte.

Hij was een Engelschman van het gewone type, niet blond en niet donker, niet knap maar ook niet leelijk, een intelligent gezicht, dat naar melancholie zweemde, een goed figuur en aangename manieren, die van een uitstekende opvoeding getuigden. Op de tafel lag een reeks van boeken, maar hij opende ze slechts zelden, hij was blasé van Rome, had genoeg van een vreemd land en kon zijne gedachten niet bij de studie houden.

Eenige uren later begaf hij zich naar het Pincio, de heerlijke lanen van heesters en pijnboomen doorwandelende, met gebogen hoofd en in gedachten verzonken; eindelijk stond hij stil voor een van de bustes van Italië's groote mannen, toen er iemand naderde, hij keek om en zag Miss Kerin.

‘Mijn oom heeft een erge verkoudheid te pakken,’ begon zij zenuwachtig, zich als 't ware verontschuldigende. ‘Ik ben bang dat het influenza is en hij wil niet hebben dat ik iets voor hem doe, dat wil hij nooit, het maakt hem slechts boos.’

Zij wandelden nu zij aan zij, toen ze de plek bij de fontein naderden, vanwaar men een prachtigen blik op de St. Pieterskerk heeft, vestigde Wrigthon hare aandacht daarop.

‘Ik heb het reeds eerder gezien,’ zei ze na een korte stilte, ‘maar nog nooit zoo als van morgen, o, prachtig!’

Toen dwaalden hare oogen af, ze gingen onzeker verder en ze zouden doorgewandeld zijn, als Wrighton, blij gezelschap te vinden, haar niet had tegengehouden.

‘Gaat U ook nog naar Florence?’ vroeg hij haar.

‘Ik weet het heusch met - ik weet nog van niets. Oom James is ziek, misschien’, hier daalde haar stem, ‘gaan we recht door naar Belfast.’

‘Heeft U reeds veel van Engeland gezien?’

‘Niets, in 't geheel niets.’ Ze begon nu te vertellen van haar leven voor haar vertrek naar Australië. Ze woonde in een kleine, stille plaats bij Belfast, had nog een getrouwde broer, terwijl oom James de plaats van vader bij haar vervulde, maar haar evenwel niet toestond, op de een of andere manier in haar eigen onderhoud te voorzien.

‘Ik schaam mij bijna nog fouten in hem te ontdekken’, zei ze, ‘hij is altijd zoo goed

[p. 600]

voor mij geweest, als ik boos ben, houd ik mijzelf altijd voor, hoe ondankbaar dit eigenlijk van mij is.’

‘Natuurlijk zoudt U gaarne nog heel veel van Rome willen zien.’

‘Ja - ik zou het Forum nog graag eens bezoeken, ik heb het met oom James gezien, maar - ik geloof dat hij er alleen uit een oogpunt heenging, om die zaken afgedaan te hebben.’

Wrigthon lachte. Juist sloeg de klok van de St. Angelo het middaguur.

‘Moet U niet op uw horloge kijken?’ vroeg ze schertsend. ‘Ik dacht dat dit een van de regels van het leven te Rome was.’

‘Dat is ook zoo - ik ben 5 minuten ten achteren.’

‘En ik,’ zei Miss Kerin, ‘ik ben 5 minuten voor.’ Ze lachte, geen van beiden wist eigenlijk waarom. ‘Ik moet nu gaan en zien of de dokter er geweest is.’

Wrigthon wenschte haar beterschap met den patient en daarop haastte mis Kerin zich voort. Aan de lunch zaten zij ver van elkaar af, maar ze stonden ter zelfder tijd van tafel op, en ontmoetten elkaar in de hall. Wrigthon hoorde van haar dat oom James de influenza had en zij dus alleen moest uitgaan.

‘Ik zal dus nu toch nog naar het Forum kunnen gaan,’ zei zij op geanimeerden toon.

Later dacht Wrigthon bij zich zelf, dat het onbescheiden, bijna impertinent was geweest, zijn gezelschap aan te bieden. Miss Kerin werd eenigzins verlegen, maar nam het toch zonder aarzelen aan, en toen zij een kwartier daarna samen het pension verlieten, gevoelden zij zich zeer opgewekt gestemd.

Wat Wrigthon betreft, hij bedoelde er niets anders mee dan de beste manier den namiddag door te brengen, hij leed aan ondragelijke verveling en er bevond zich op 't oogenblik juist niemand anders in 't pension, waarbij hij zich kon aansluiten. Deze kleine Iersche vrouw amuseerde hem tenminste. Toen ze van hunne expeditie terugkeerden, begon hij bepaald van haar te houden, zij had vrij-uit over alles met hem gesproken, hij wist nu meer van haar af en had respect voor de deugden, die zij onbewust openbaarde.

Op den drempel van 't pension werd Miss Kerin plotseling vormelijk, zij boog, ging vlug naar binnen en nam afscheid van hem als van iemand, waarmee ze vluchtig kennis had gemaakt. Het kamermeisje boven ontmoetende, vroeg ze direct dringend en belangstellend naar haar Oom en kreeg tot hare geruststelling bevredigende berichten.

Haar stem klonk onderdrukt, maar haar uiterlijk scheen opgewonden en een verhoogde blos lag op haar wangen. Twee uren later, toen de bel reeds voor de tweede maal had geluid voor het diner, was ze juist begonnen zich om te kleeden.

Tot hare teleurstelling zag zij, dat een vreemdeling, een zeer jonge Engelschman, de plaats tusschen haar en Wrigthon had ingenomen, vrijgekomen door Oom James' afwezigheid.

Zij at in stilte, en niet voor het diner half was afgeloopen, waagde ze een blik naar haar begeleider van dien namiddag te werpen.

Hij sprak druk met een Duitsche dame, die aan de andere zijde van hem zat, Miss Kerin beet op haar lip, en staarde voor een oogenblik naar de personen, die tegenover haar zaten. Zij ontmoetten elkaar daarna in de salon, waar zij zich gewoonlijk, samen met haar Oom, een paar uur onderhielden, Wrigthon nam een stoel vlak bij de hare, en maakte eenige opmerkingen, maar Miss Kerin scheen niet in de stemming om te praten. Zij las ‘Galignani’ en stond veel vroeger op dan gewoonlijk.

(Wordt vervolgd.)