De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Een Winterdag in Meran.

Luid schetterend klonken mij bij mijn ontwaken de tonen van muziek in de ooren. Ik keek uit. Daar stonden ze opgesteld in de tent tegenover het Hôtel, waar ik mij bevond, de muzikanten in hun blauwe uniform, blazend en strijkend, nu in sneller dan in langzamer tempo, naarmate de zwaaiende dirigeerstok, leidend dit maatgeklank, het aangaf. Niets ongewoons hier deze aubades, in het leven geroepen en uitgevoerd ter opwekking en vervroolijking der kranken, die hier genezing komen zoeken uit velerlei oord.

Mij ontstemden ditmaal wals en polka meer dan wellicht een ‘Schweitzers Heimweh’ klacht zou gedaan hebben. Ik kleedde mij schielijker dan wel mijn gewoonte was en besloot uit te gaan tot een wandeling in dit voor een Hôtelgast vroege uur.

't Was een winterdag, zooals de natuur op deze breedte alleen ze ons aanbiedt. Het diepe blauw des hemels overwelvend een sneeuwlandschap van zeldzame schoonheid en reinheid, waarop schitterden zonnestralen zoo intens, dat ze mij, buitengekomen, een oogenblik verblindden. Met opgestoken zonnescherm dus zette ik koers naar den Küchelberg, achter mij latend de stad en haar ontwakend leven.

Voor een gedeelte liep mijn weg langs den bruisenden Passer, een bergstroom nog jong hier, jolig, dartel, overmoedig voortstuivend over en langs reuzenkeien door Titanenvuist neergeslingerd in de diepte. Nu eens wringt hij zich om een scherphoekige rotspunt, die hem in zijn vaart scheen te willen stuiten, dan schielijk weer spoedt hij zich voorwaarts, dansend opwerpend turkooizen, topazen en robijnen in duizend fonkelende spatjes. O, dat jong zijn! Straks neemt de Etsch het levendige, vroolijke kind in haar armen en dan vloeien zij samen verder langs effen bedding, vast ingedamd, alsof daar geen spel geweest was zooeven in groote vrijheid.

Verlatend den rivieroever ging mijn weg opwaarts. Uitgehouwen in bergwand, dit voetpad, blikte ik ter eener zijde neer in het dal, waar Meran lag en steeds kleiner de huizen zich aan mij voordeden, waartusschen zich bewogen kleine menschen. Stadt Pfarrkirche en Spitalkirche zenden klokgeklep naar boven, kort in afgebroken-elkander-antwoordendrhythmus. Aan de andere zijde de bergen, kaal, hoekig waar het pad is gehakt uit hun flanken, doch hoogerop vertoonend een rijkdom van groei die overweldigt.

Ver boven mij uit donkere dennen hun toppen uitspritsend tot den bergkam, dien mijn oog nauw kan bereiken, doch dien ik vermoed, omdat zij zich afteekenen, die toppen, tegen een nog hoogere, met sneeuw bedekte kruin daarachter.

Plechtig hier die stilte, sprekend ook uit de roerloosheid waarmee de met een dun laagje sneeuw bedekte kleine berken daar staan, de fijne takjes als overweven door een kleed van kanten. Ook de sterke spar is door de zwaar afhangende sneeuwfranje omgeschapen tot een beeld van zwijgend, geduldig dragen van zwaren last.

[p. 372]

Het pad hier maakte een kromming door een vooruitspringende rotspunt. Aan de andere zijde daarvan was uitgehouwen - of wellicht door het laten springen van rotsblokken ontstaan - een grot, wijdgeopend van voren, zoodat het zonlicht er breed naar binnen stroomde. Wat ik nu hier ontwaarde, kwam mij in deze omgeving zoo ten eenemale misplaatst, zoo - ik moet het uitspreken - belachelijk voor, dat ik een oogenblik verplet bleef staan. Een fotograaf namelijk, wiens adres met gekleurde letters op een bord stond vermeld, had de gelegenheid schoon geacht er reclame voor zijn werk te maken. De wanden toch van de grot waren behangen met beelden van schoone vrouwen, in pose en kleeding verschillende, doch zonder onderscheid hadden allen kunnen dienen als ‘Mode bilder.’

Welk een anachronisme! Waar reuzenbergen, gewrochten van eeuwen, spraken hun taal, dit nietige menschen-gedoe, voorbijgaand als het seizoen, waarin het werd in 't leven geroepen. Arme Natuur! Nooit zijt ge veilig voor een schendende hand, waar er voordeel door te behalen of een ander baatzuchtig oogmerk meê te bereiken valt!

Wrevelig omdat men mij mijn stemming benomen had, zette ik mij neer in de Schutshütte, die op het hoogste punt van den weg beschermend over het pad is geplaatst. 't Was een uit dunne sparren samengesteld dak, rustend op zwaardere stammen, met open toegang aan beide zijden. Van binnen ruw houten banken.

Op een daarvan zaten twee mannen, een jonge en een oudere, - touristen naar hun kleeding te oordeelen - blijkbaar smakend met groot genot het schoone van het uitzicht hier. Mij beduidend, dat de plaats, waar ik mij had neergezet, daarvoor niet het gunstigst was en welwillend voor mij ruimte makend, aan de zijde, waar zij zaten, waren wij - hoewel geen landgenooten - dra in gesprek. Ik vernam, dat, als men de hoogte aan de andere zijde afdaalde, het pad niet de effenheid had van dat, waarlangs ik opgeklommen was en tevens, dat het uitliep in een der armste en dichtstbevolkte wijken van de stad. ‘Deze weg was er voorheen niet,’ verhaalde mij de oudste der twee.

‘Hij werd niet veel jaren geleden gemaakt op verlangen en met het geld van den braven Dokter Tappeiner, die zijn vijftig-jarig jubileum als zoodanig tot een zegen wilde maken voor de armen onder de bevolking, hun een uitweg gevend om van licht en lucht te kunnen genieten zonder vrees den Kurgasten voor wie bijkans elke wandelplaats is gereserveerd, lastig te zijn.’

Ik dankte beide mannen voor wat er vriendelijks lag in hun mededeeling, maar meer nog dankte ik in mijn hart den weldadigen Dokter, omdat hij mij teruggaf, wat mijn verstoordheid mij een oogenblik had doen verliezen: mijn liefde voor menschen! Hij deed het immers, deze man, belangeloos en wat hij deed, was goed, schoon, edel! Was ik in mijn boosheid - omdat men mijn stemming bedierf - misschien niet even egoïst als de fotograaf, die er de oorzaak van was?

‘Grüsz Ihn Gott, Herrschaften, grüsz Ihn Gott!’ Een vrouwtje, gebogen torsend een met hout gevulden korf, ver uitstekend boven haar kleine gestalte, was met dezen groet de eene zijde van de Schutshütte in, de andere weêr uitgetreden.

Haar hijgende adem had ik langs mij hooren gaan. Was deze oude vrouw het pad, dat ik gekomen was, opgeklommen met dien last op de schouders!

Een weinig later stond ik mede buiten de hut en begon ik mijn tocht bergafwaarts. Minder schoon was het bergtafereel hier voorwaar niet! Hooger nog schenen mij de bergtoppen, naarmate ik zelf daalde en dichter nog aan den wegkant het houtgewas, waartusschen hier en daar een kruisbeeld. Voor één daarvan lag mijn oudje geknield. Het rimpelige gelaat opgeheven, hoorde ik haar prevelen. Toen een kruisteeken makend, stond zij op, stak haar armen door de riemen van den draagkorf, die op de trede van het kruisbeeld naast haar stond, en nam zij haar last weêr op....

Halverwegen het bergpad staat op een gedenksteen de naam van den man, die den weg aanlegde, waarop zijn borstbeeld. Ik bleef er lang voor stilstaan. Hij had het lot van de armen verzacht door hun een pad te maken, waardoor zij zouden komen schielijker op de plaats waar zij woonden. Ook voor mijn rimpelig oudje allicht waart gij een weldoener, Dokter Tappeiner!

ETTOLRACH.