De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

De eerste Dansles.

De mooie mevrouw van de ‘Villa’ had het klaargespeeld.

Als die zich eenmaal iets voornam, moest het ook gebeuren.

Dat bleek nu weer duidelijk hieruit.

Haar beiden jongens moesten dansen leeren, en ze had geen lust de kinderen in het hartje van den winter eene maal per week naar H. te sturen, de stad, die het dichtst bij was gelegen. Daarom besloot zij in het dorp zelve eene dansclub op te richten.

Er was juist een nieuw Vereenigingsgebouw opgericht, waarvan ze elken Zaterdagmiddag tegen een kleine vergoeding, de zaal in bruikleen konden krijgen.

De dansmeester uit H., op zijn gebied een heele vermaardheid in de buurt, zou overkomen om les te geven.

Het plannetje was best in elkaar gezet en aan deelneming ontbrak het ook niet, dank zij de bemoeiingen van ‘de dame van de Villa’.

Dat er onder het clubje verschil van rang en stand was, daarop werd minder gelet.

De 14 kinderen, de hoofdzaak om het plan doorgang te doen hebben, waren er, en dat was het voornaamste.

Heel de dorpsjeugd was ervan vervuld. Zij die dit jaar geen toestemming van de ouders kregen om mee te dansen, hoopten op een volgenden winter, en waren in dit vooruitzicht even opgewonden als de kinderen, die tot het dansclubje behoorden.

Zag Hans van den Grutter, een heel eind uit de verte Tina van den Molen aankomen, dan verhaastte hij zijne schreden om gauw even een woordje over de aanstaande dansles te wisselen.

Die dansles! 't Was een echte gebeurtenis in het dorp, waarvan oud en jong voortdurend spraken.

Hanna van den Horlogemaker keek heel in stilte haar daagsch jurkje eens na. Ze vond het wel wat erg kaal. Ze wou moeder vragen of ze voor de dansles haar Zondagsche mocht aan doen; er kwam bepaald af en toe rijkelui's volk kijken en - als ze soms met Lodewijk of Martijn van de Villa danste, moest ze toch netjes zijn. Ze lachte vol stille pret hoe aardig dat zou zijn.

Eindelijk was het de 14de October, de dag, waarop de eerste dansles zou plaats hebben.

In clubjes kwamen zij aan, vreemd om zich kijkend in het schel-lichte vereenigingslokaal met z'n frisch gewitte muren, en z'n licht groen geverfde deuren en vensterbanken.

Op eene lange rij tegen den kaal witten muur stonden de stoelen klaar. Daarop namen de kinderen door elkander plaats.

De meisjes, gladstrijkend de wit gesteven schoone boezelaars of aftrekkend de bonte Zondagsche jurkjes, de jongens, duwend elkander, telkens heel stiekem achter den rug van den dansmeester, die zijne jas uittrok, of van de stoelen opspringend, of elkaar van hunne plaatsen trekkend, totdat de meester zich omkeerde en ze dadelijk, met strakke gezichten, en bengelende beenen, in spannende afwachting tot hem opzagen.

‘Komt jongens, nu zullen wij maar beginnen.’

Gelach en onderdrukt gegiggel is het eenige antwoord.

‘Wat is dat nu? Waarom lachen jelui zoo? Komt, een twee drie, alle jongens op hoor!

‘Zie zoo! Nu gaan jelui op een rijtje volgens de grootte staan. Wacht eens, hoe heet jij vriendje?’ vraagt de dansmeester aan een alleraardigsten blonden krullebol.

‘Gerard, maar ik word altijd Geert genoemd mees... ik meen mijnheer!’ zegde verlegen het lieve kereltje tot wien de vraag is gericht.

‘Goed, dus Geert! - Nu, Geert, ga jij dan voor Lodewijk staan, je bent juist nog een haartje grooter dan hij.

Zie zoo, en nu de meisjes er naast, ook volgens de grootte’.

't Is een eigenaardig gezicht die rij ernstige gezichtjes, ter nauwernood durvend opkijkend of lachen.

Daar begint de les, en door de blank-witte ruimte klinkt het bevelend: ‘Luistert goed kinderen, zet de hakken tegen elkaar en als ik zeg één, dan springen jelui rechtsom in de richting van No. 1 maar, zachtjes hoor, heel zachtjes op de teenen, niet op de hakken, anders gaat de nieuwe vloer dadelijk stuk.

‘Een,’.... een gedreun op den grond. 't Is nog niet gelijk genoeg, telkens komen er een paar met ongelijke huppelpasjes achter,

[p. 203]

maar ten slotte gaat het, nadat de kinderen het herhaaldelijk hebben overgedaan.

‘Nu, handen in de zij, en achter elkander marcheeren’, commandeert de dansmeester, ‘met de linkervoet beginnen hoor!’

‘Weten jelui wel wat je linkervoet is? Laat eens zien?’

Ze steken allen de linkervoet op, balanceerend op het rechterbeen, de kleintjes haast vallend, omdat ze zich ternauwernood kunnen staande houden.

En nu gaat het op de maat, eén, twée, drie, eén, twée, drie, achter elkander in een lange rij.

Opeens storing. De deur gaat open, en een paar moeders, die hare kinderen komen brengen, treden binnen. Het zijn twee kleine kleutertjes van zes jaar ongeveer, en een groot meisje van tien jaar, met haar zevenjarig broertje, beiden met paarsch-roode, blozende gezichten.

Coba, het meisje wordt vooraan bij de meisjes geplaatst, de twee kleintjes komen achteraan.

Weer beginnen de kinderen te marcheeren op maat. De moeders kijken vol trots op, zoo vaak zij haar eigen kind zien langs gaan.

Wat de kinderen betreft, zij durven niet opzien, en kijken steeds met neergeslagen oogen naar den grond en als hen nu gezegd wordt, twee aan twee, hand in hand naast elkander te gaan staan om de pas van drie te leeren, bromt Coba de aanvoerdster met minachting op de kleintjes ziende: ‘Is dat nu een dansles, 't is doodgewoon gymnastiekles.’

De grootere meisjes en jongens weten precies hoe ze het moeten doen, maar de kleintjes begrijpen er niets van.

't Is koddig te zien hoe vaak ze over haar eigen voeten struikelen en wat ze voor moeielijke ingewikkelde passen maken, en ze lachen verlegen, of vluchten half huilend naar de rij stoelen om daar in een hoekje troost te zoeken.

Maar lang kunnen zij daar niet blijven; de dansmeester haalt ze terug, en telkens twee tusschen zich innemend, leert hij hun met onuitputtelijk geduld, al dansende de pas van drie.

Zij hebben allen een beurt gehad, en die het nu nog niet kunnen, moeten het van elkander leeren. Dat vinden ze aardig; de kindergezichtjes ontspannen zich langzamerhand, en door de zaal klinkt een geschuifel en getrippel van vijftien paar kindervoetjes als begleiding van den, tegen de vensters kletterenden regen.

Twee zusjes met blauw met rood gegarneerde jurken kunnen het maar niet vatten. Voorzichtig, als waagden zij zich op glad ijs, gaan de voetjes heen en weer, en zij zijn blij, als een paar andere kinderen met hooge witte boezelaars aan en nattig, vettig, achterovergekamd haar, door eenen sluitkam te zamen gehouden, zich over haar ontfermen.

En nu dansen de kinderen in wilde vaart door elkaar; sommige met roode kleur, met open mond, waaruit de tong wel een beetje te ver naar buiten komt kijken, en nu huppelt alles op het gelijkmatige tempo van één, twéé, drié, één, twéé, drié de zaal door, totdat ze even op hunne plaatsen mogen gaan rusten.

Die kleine pauze schijnt Lodewijk het geschiktste oogenblik toe om den dansmeester eens even onder het oog te brengen, ‘dat hij toch zoo gek les geeft, want dat hij zeker weet, dat op de groote menschenbals de dames met de heeren dansen en dat hij dus niet begrijpt waarom hier de meisjes met de meisjes en de jongens steeds met elkaar moeten dansen. Buitendien vindt hij de meisjes veel gezelliger dan jongens en hij zou best weten welk meisje hij zou kiezen.’

Een luid gelach van de plaats waar de moeders der mededansende kinderen zitten, en een spotachtend ‘o zoo’ van den dansmeester, doen Lodewijk beschaamd stil houden.

Na de pauze moeten in weerwil van Lodewijks aanmerking, de jongens nog steeds met de jongens dansen, en weer de pas van drie.

Nu kennen ze die haast allemaal. Slechts zelden vergist zich iemand. Ze dansen ernstig, half dom voor zich uit kijkend, de mond open - van de meesten hunner.

Geen glimpje van lachen glijdt over hun gelaat. Allen dansen even werktuigelijk en plichtgetrouw. Alleen dan, als ze langs de moeders gaan, blozen ze verlegen.

Zonder eenige gratie is het dansen nog. Ze loopen allen zoo stijf en houterig als hadden zij een maatstok ingeslikt. De hemelhoog geroemde vrouwelijke bevalligheid is hier heusch ver te zoeken, en als bij het eindigen der cursus de dansmeester eenige sierlijkheid en lenigheid in de houding der kinderen heeft gekregen, heeft hij er alle eer van.

Ziezoo, nu moeten ze eens toonen of ze nog netjes, rechtop, niet met opgetrokken

[p. 204]

schouders, maar met het hoofd omhoog kunnen marcheeren. Ja, dat gaat nog, en ongemerkt begint de dansmeester op de groote ariston te draaien, die op een tafeltje klaar staat.

Sommige kleintjes glimlachen, maar de meesten kijken nog stijf-nuchter voor zich, altijd maar hare stampend één, twee, één, twee op maat van de muziek.

Zelfs bij die aardige opwekkende dansmuziek zijn zij nog niet doordrongen van het prettig-vroolijke van de danskunst.

Weer eens eene kleine pauze, waarin den kinderen, al zittende wordt geleerd, de vijfklap te klappen. Dat vinden de kinderen aardig in de handen te klappen. Werkelijk ontdooien een paar gezichtjes.

Mijnheer vraagt ondertusschen het kleinste baasje, met z'n frisch-blozend gezichtje, hoe oud hij is. Nol, te verlegen om te antwoorden, begint zachtjes te huilen.

Geert, met z'n mooie donkere kijkers en z'n prachtig blond krulhaar, valt als hij naar zijne plaats wil gaan tegen eene stoel.

Schijnbaar heeft hij zich pijn gedaan, maar hij houdt zich dapper en huilt niet. Medelijdend vormt zich een half kringetje kinderen om hem, die hem onderzoekend en belangstellend aankijken.

Met een paar vriendelijke woorden van mijnheer is de orde weer spoedig hersteld.

Tot slot van de dansles, leeren zij nu de grondbeginselen van de Duitsche polka, vier passen naar rechts en vier naar links, en dan bij wijze van toegiftje mogen ze hinken, eerst, op het rechterbeen, dan op het linkerbeen, dan tweemaal op het rechter en tweemalen op het linkerbeen.

Voor de kijkende dames is dit een allergekst gezicht, die spartelende, zich telkens vergissende voetjes, en daarbij, nog steeds, in weerwil van de aardige woorden van den dansmeester, en van de opwekkende muziek, die strakke onbewegelijke kindergezichten. Zelfs Lodewijk en Martijn, een paar aardige vroolijke baasjes, kijken effen voor zich, als ze langs maatje gaan, die in stilte bekent, dat ze hare woelige lievelingen nog nooit zoo lang in een, zich rustig heeft zien houden.

Geert alleen, kijkt steeds met een lief lachje en een aardig opgewekt blosje naar zijne ma, en Nol's frissche wangen worden nog blozender als hij merkt, dat naar hem wordt gekeken.

De kleintjes, in de witte schorten, blijven ook nog steeds de ernst bewaren, en huppelen dood-voorzichtig, meedenkend bij elke pas, dat ze het net zoo goed als de grooten moeten doen.

‘Uit!’ roept mijnheer, de dansles is klaar. Gebroken is de spanning der kinderen.

Zij zijn als met een tooverslag onherkenbaar veranderd.

Zij vliegen naar hare moeders toe, en draven door elkaar, en maken allerlei gekheid, terwijl de manteltjes en jasjes worden aangetrokken.

De dansmeester pakt behoedzaam de ariston in het leeren omhulsel, en na zich gekleed te hebben, neemt hij vriendelijk afscheid van de kinderen.

Vijf minuten later ligt het lokaal met z'n licht groen geverfde deuren en helder gewitte muren in volle rust, wachtende op de Zaterdagen, die nog komen moeten, en die de kleine trippelvoetjes langzamerhand vertrouwd en met den dansmeester en met de dansvloer zullen maken.

Borne.

STELLA MARE.