De Hollandsche Lelie. Jaargang 20

Brief uit Londen.

Het is nu nog de van vergaderen. Dat lijkt in Holland heel vreemd, nietwaar, vergaderen doen wij alleen in den winter, en hier schijnt men er een voorliefde voor te hebben, om dit in ieder jaargetijde te doen, en vooral in Juli.

Maar, hòe!!

Daar komt alles op aan. Wel, in den tuin.

Is dat geen eenvoudige en heerlijke plaats om samen te komen?

Ik wou juist in dezen brief eens iets vertellen, van dergelijke ‘garden-meetings’.

Want het trof me zeer, gisteren. Ik was n.m.l. uitgenoodigd om een meeting bij te wonen in Brockley, niet ver van Greenwich, in ‘aid of the Police Court Work.’ De meeting zou zijn in een pastorie-tuin, dat trok me ook zeer aan.

Die St. John's Vicarage-garden nu, was een heerlijke lusthof. Men kon zich bijna niet voorstellen midden in de drukke Lewisham High Rd te zijn, waar electric cars doorheen rennen, en een enorme Traffic is.

Zoo'n echte Engelsche ouderwetsche tuin met lawns o! zoo mooi en groot! Een groot grasveld speciaal voor eroquetten, een andere lawn met bloemenperken, of liever, bloemengedeelten; en op weer een ander grasveld

[p. 86]

stonden de stoelen uit de kerkekamer, die hier ‘Schoolroom’ wordt genoemd. Er waren 500 invitatiekaarten rondgezonden, en ruim 100 dames gaven gevolg aan de vriendelijke

Mevr. Poulton, Moeder van het House of Help.

uitnoodiging. Er was iets zeer stichtends in deze bijeenkomst voor mijn gevoelens, daar onder de breede kastanjeboomen, tusschen de stil-ruischende lindebladen, de bijenwoningen op eenigen afstand, waar de bewoners vol rusteloozen en toch rustigen ijver in en uitgingen, terwijl de elegante ‘sweetpeas’ een heg vormden van de fijnste kleurschakeering om de grasvelden - en dan als 't ware midden in dezen lusthof, de oude grijze kerk, de torenspits omhoog wijzend tusschen oude, breede, sprookjes boomen - waarlijk waar hadden we beter kunnen luisteren naar de stem van ernstige werkers in God's wijngaard - dan hier midden in en ontroerd door zijn grootsche Schepping?

Is het niet eigenaardig, dat men deze pastorie-tuin noemt - de ‘home-garden’ van de kerk?

Ik denk wij allen waren rustig van binnen, toen de vicard met zijn grijze haren en vroolijk gezicht ons vroeg dat opgewekte lied te zingen, dat dunkt me het Heilsleger op muziek moet hebben gezet - zoo'n blije wijs:

‘Toiling on - toiling on
Let us hope and pray’

Want waarlijk, daar is toiling in dit werk!

Weet ge, wat de ‘Police Court work’ is? Hebben we 't ook in ons Holland? Ik weet het niet. Daar kan één van U ons misschien van vertellen, hier is het bizonder goed, ernstig werk.

Een onderdeel is dit werk van ‘the Temperence Work’ zoodat alle werkers van de ‘Police Court Mission’ ook onthoudsters zijn, en me dunkt, dat is een zeer verstandige maatregel, want zal men op dergelijke ‘zendingen’ slagen, dan moet men zijn eigen voorbeeld wel als wapen moeten kunnen hanteeren. Het toch geldt hier bijna altijd drankmisbruik.

Welnu een dame, die de ‘missionary’ van dàt district is, woont iederen morgen de zitting van de Police Court in haar district bij. - Zij gaat naar de zaal, waar de meisjes en vrouwen zijn, die door de politie zijn opgepakt - en wachten om voor de ‘magistrate’ te verschijnen. Ik hoorde, op genoemde meeting zoo doodeenvoudig vertellen hoe die missionary haar taak volbrengt. De woorden waren zoo sober en klonken in de rustige omgeving tusschen boomen en bloemen zóó héél roerend, juist door den eenvoud, en door de harmonie waarvan ze getuigden met God's schepping - en de taak ons allen opgelegd: ‘Heb uw naaste lief’. Ik wil het U in korte trekken weergeven.

‘Ik ga naar de zaal’, sprak ze, ‘en ik zie daar de meisjes en vrouwen. Het gewone type. Blauwe oogen en rossig blond haar.

Het Greenwich huis.

Kinderoogen bijna altijd. Ze kijken mij aan - begrijpen wie ik ben - hun vriendin.

En de een na de andere vertelt me fluisterend, waarom ze daar zijn....

[p. 87]

Gestolen - geprest door hun jongen! of na drankgebruik verhit....

Velen voor de eerste maal opgebracht. Ze

Zitting-kamer, House of Help.

vertellen me van hun thuis - van een dronken vader of moeder, of van geldgebrek, - van veel zonde en verdriet meestal...

En als ik haar vraag: ‘wil je niet mee gaan, en een “good girl” worden’, dan zeggen velen ‘ja’ onder de emotie en schande van het oogenblik.

En straks als ze voorkomen, de ‘kinderen der verleiding’ en de ‘magistrate’ geeft ze mij over, op mijn eerewoord over hen te zullen waken - omdat dit haar eerste misdrijf is - zoodat de schande der gevangenis hen bespaard mag blijven... dan ziet dat meisje mij aan - en menig blauw kinderoog vult zich met echte tranen’ - en voelt voor 't eerst in haar leven, dat het waar is, ‘dat God hen niet verloren wil laten gaan.’

Dan komt ze in ons Home.

En vóór dat Home vragen we uw belangstelling en uw geld.

Dat Home moet hen ‘bevallen.’ Ze moeten er graag zijn. Dat kost geld. Goede voeding, kleeding, vooral goed schoeisel, muziek en zang - naast orde, stiptheid, netheid. Dat Home moet zijn - een huis waar het meisje leert bidden uit eigen aandrang. Dankbaar gestemd zich moet voelen, en dus liefde leert waardeeren. Ik zou u daarvan de roerendste tafereeltjes kunnen schilderen, hoe een meisje van veel zonde naïef zei - na een verblijf in die reine atmosfeer: ‘How nice is it, to feel that you are a good girl.’

En als die ‘feeling’ eenige vastheid heeft gekregen, zoeken zij nette diensten voor onze meisjes, en verliezen ze ook dan niet uit het oog.

Maar weet ge, wat erger is? veel erger?

Een meisje, dat groote zonde had begaan - weigerde, met me mee te gaan - helaas dat gebeurt meer.

Wel kon ik voor ‘the magistrate’ verschoonend voor haar pleiten, nadat ze me in de wachtkamer haar home had beschreven - maar overhalen met me mee te gaan - kon ik haar helaas niet.

Zoo ging ze dan naar de gevangenis. Maar straks - als haar tijd om is - zal ze haar leven weer aanvangen. Hoe? Dat hangt van u en van mij af.

Maar dat meisje moet worden gezocht - dat meisje moet worden geleid - voor dat meisje moet worden gebeden.

‘Geen der kleinen mag immers verloren gaan’ - door ons te kort aan liefde en energie...

House of Help (achter uitzicht).

[p. 88]

't Was of het door de eeuwenoude kastanjetakken ruischte: ‘door ons tekort aan liefde.’

Waarlijk, wij zaten daar goed.

En had daarna Mrs. Chaut, de bekende doctor's vrouw niet hetzelfde te vertellen?

Hoe rustig en waardig stond die ‘groote’ vrouw daar tusschen de schaduw van boom en kerktoren! Zij kon van veel vertellen - want ze kent die zij van Londen maar al te goed! Zij was immers de dappere vrouw, die de Music Halls binnen ging - en rondkeek of hun ‘vergunning’ gebruikt werd - zooals het moest, of daar niet geschonken werd aan personen beneden den leeftijd, of die reeds te veel hadden enz. enz. En Mrs. Chaut bracht de ‘cases’ voor de Police Courts en was er oorzaak van, dat van menige Music Hall, de ‘license’ niet werd vernieuwd! Welk een overwinning! O, zeker smaad heeft ze moeten lijden - furieus was men tegen haar - natuurlijk - maar rustig werkte ze door - en kreeg recht.

En daar stond ze nu, en hoorde ik die beschaafde stem, en zag ik die blik van liefde en ernst, terwijl ze pleitte voor die ongelukkige meisjes - pleitte voor het ernstige werk, en aandrong met gróoten drang - om zoo niet ons zelf - dan toch ons geld te geven, maar vooral onze belangstelling.

Men vertelde mij later - dat de collecte zoo bizonder goed was uitgevallen - geen wonder - alles werkte immers mee, om ons te steunen, waarlijk, die ‘pastorietuin’ deed in stilte de helft van het werk!

Ik ben zoo gelukkig geweest, een paar plaatsjes te krijgen, van het Home in ons district en van de ‘Matron’ van dat ‘House of Help’ op wie zulk een verantwoordelijke taak is gelegd.

Het zal de Hollandsche lezeressen zeker interesseeren te vernemen, dat dit Home ook reeds een Hollandsche stumpert opnam, en verzorgde, totdat de Salvation Army toestond haar in haar groote inrichting te laten werken onder toezicht.

Ik eindig dezen brief met een wanhoopsuitroep van een arme stakkert, die 30 jaar lang in en uit de gevangenissen doorbracht en eindelijk door een missionary van de ‘Police Court Work’ tot staan werd gebracht.

‘Ah sister, if only you had been at the Police Court the first time I was taken up, I should never have been brought before any Police Court again! But there was nobody who cared and I got desperate, and I have about lived in police Courts ever since.’

Hun motto is:

Who counts his brother's wellfare
As sacred as his own,
And loves, forgives and pities,
He serveth Me alone.

(Whittler).

H. BAART DE LA FAILLE.

Londen, July 1906.