Mevrouw van Wermeskerken.
Mevrouw van Wermeskerken is overleden.... Velen Uwer hebben haar gekend, en liefgehad, hetzij in haar werk, hetzij persoonlijk. Het is daarom niet aan mij om op deze plaats breedvoerig over haar tot U te spreken....
Mij zal de overledene bovenal in herinnering blijven als de begaafde schrijfster van dat beminnelijke, dóór en dóór vrouwlijk-gevoelde boek: Hollandsch Binnenhuisje. Hoe goed herinner ik mij nog mijn eerste kennismaking ermee! Ik was toen aan den opgang van mijn leven, een jong ding van zeventien of achttien jaar!
‘Pas gisteren.... en zoo veer,
Zoo veer reeds op de stroomen van 't wondre, diepe meer.’
Weinig vermoedde ik toen wat het leven voor ons beiden had weggelegd, hoe ik, betrekkelijk weinige jaren later, als hare opvolgster in de Holl: Lelie, herdenken zou haar vroegen dood!...
Zij, die eens dat zonnige geluksboek schreef, is daarna heengegaan door een school van veel lijden, veel beproeving, veel teleurstelling. Toch, en daarop bovenal wil ik den nadruk leggen, toch heeft zij nimmer getracht, - als zoovele harer vrouwlijke collega's met gelijke droeve ervaringen, - om anderen te verbitteren, of te misleiden, waar het geldt de ware roeping der vrouw. Altijd heeft zij eerlijk en getrouw de waarheid herhaald, dat echtgenoote- en moedergeluk hooger staat, en meer overeenkomt met onze vrouw-bestemming, dan elk ander lot, hoe en wat het ook zij....
En daarom ben ik dankbaar aan de schrijfster van Hollandsch Binnenhuisje, maar méér nog aan de vrouw in haar, die zij niet verloochende in haar werk.
ANNA DE SAVORNIN LOHMAN.
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd