De Hollandsche Lelie. Jaargang 17

‘Hij, die “de Ware” was!’

‘Zeg dat ik gelijk heb, dat 't heerlijker is dan al het andere dat je genoot, mooier dan het mooiste vers, dan het mooiste schilderij...’

‘Ja, ja,’ steunde zij in zijn armen.

‘Omdat we elkaar vonden - wij, die zoo lang dicht bij elkaar rondliepen zonder te vermoeden welk een schat er in de nabijheid was. Liefje ben je blij?’

‘O, je weet het wel!’

‘Geniet je nou?’

‘Ja - niet naar me kijken, laat me liggen, zoo - zoo - o! niet kijken...’

En hij keek niet, maar hield haar vast in zijn armen, drukte haar steeds meer tegen zich aan, streelde haar armen, haar heupen en liet zijn lippen dwalen over haar wang...

‘Mijn wilde roos! De mijne - mijne!’

En zij richtte zich op en sloot zijn lippen met een kus...

Zij hadden elkaar gevonden, die twee. Geheel ongezocht elkaar gevonden. Zij schilderde - hij dichtte. Een schilderij van haar op een tentoonstelling had hem getroffen. Een blind meisje midden in een stralend Lente-landschap, dat haar oogen niet zagen, maar dat al haar andere zintuigen in zich opnamen, zoodat haar wangen er door kleurden. De houding van het figuurtje was zoo vol aanbidding, dat het schilderij ook zonder den kleurrijken lente-tuin een juweeltje zou zijn geweest. En hij, de enthusiast, schreef een vers en zond het de hem onbekende artiste toe.

Dit was de eerste stap - de tweede volgde snel. Zij was gevleid door de aandacht, die hij haar schilderstuk schonk en noodigde hem uit haar atelier te komen zien. Wel had zij niet veel te toonen, want haar stukken vonden grage koopers, maar teekeningen en schetsen die had zij en vele mooie doeken van beroemde, buitenlandsche schilders. Want zij was mooi en rijk, de jonge Ada. Om haar schoonheid werd zij gevierd en gevleid, door haar rijk zijn kon zij koopen wat haar oog streelde. Rank en kloek gebouwd met groote, ernstige, bruine oogen en een mat blank teint. Elegant in kleeding en bewegingen. Haar stem zacht, maar koud. Haar woorden altijd goed gekozen, haar taal uiterst beschaafd.

Men verbaasde zich over de warmte van gevoel, die zij in haar stukken wist te leggen - zij, die zelf zoo ijzig koud leek! De heeren noemden haar spottend ‘de passielooze lelie’ - zij, die niet dieper keken.

Maar hij vermoedde wel iets anders, hij, de dichter. Een passielooze lelie - zij, die schilderde het blinde meisje met dien gloed? En zij zou niet gesteld zijn op de adoratie van leden van het sterke geslacht? Zij.... zij zou niet vatbaar zijn voor liefde? Zij niet? Zij, die openlijk bekende veel van

[p. 798]

zijn liefde-verzen te houden?.... Hij lachte in zijn vuistje, de minnezanger, toen hij de uitnoodiging kreeg haar atelier te komen zien.

En hij ging, dadelijk den volgenden dag.... Het wonderlijkste was, dat zij voelde, dat zij wist dat hij komen zou toèn en hem opwachtte.

Na het eerste bezoek scheen hij geneigd te gelooven dat zijn vrienden de waarheid hadden gesproken. Koud en koel was zij geweest. Ontzettend uit de hoogte.

Doceerend, bijna pedant, had ze hem stukken uitgelegd van hem onbekende buitenlanders, zoodat hij zich dom en klein voelde, iets, dat hij heelemaal niet hebben kon - hij, de groote dichter! Klein gemaakt door een vrouw - door een meisje bijna nog! Hij, die al zoovele vrouwen het hoofd op hol had gebracht - die ook nu nog, ofschoon niet heel jong, maar de vinger had uit te steken... Wat verbeeldde zij zich?

Toen hij weg was voelde Ada zich moe en ellendig. Zij rilde. Zij was boos. Op wien? Waarom? Zij nam een boek op:

‘Uw gaven niet, ook niet Uw kunst
Lief kind met blonde haren.’

Verwoed sloeg zij het boek toe. ‘Die onnoozele verzen wat raken die me?’ En zij belde. Een kamermeisje kwam binnen. Ada liet haar het vuur aanmaken en thee zetten. Toen ging zij aan haar schrijftafel zitten brieven schrijven.

Twee dagen later kreeg zij een kort bedankje voor haar vriendelijke ontvangst. Meer niet.

Ada was diep teleurgesteld. Was dat de man die bijna iedere mooie vrouw het hof maakte? Liet zij hem zóó koud?

Geen wonder, na de manier, waarop zij hem ontvangen had. Waarom had zij het gedaan - als zij toch wilde dat hij haar ‘gut’ zou zijn? O! Zij wist 't wel! Omdat zij, zoodra hij binnenkwam en zij zijn rustige, groote oogen ontmoette, bang werd.... En toen zij den druk van zijn zeldzaam zachte handen voelde, werd zij nog angstiger en toen zij hoorde hoe goed hij haar werk voelde, moest zij zich geweld aan doen om haar vreugde niet uit te jubelen, dat eindelijk iemand haar zóó begreep.

Dáárom had zij zoo gedaan en was zij nu zoo teleurgesteld en boos.

Een week later bracht de post een nieuwen verzenbundel. Hij dacht in verzen. Hij tooverde met woorden. Zij raakte weer geheel onder de bekoring - evenals vroeger, vóór zij hem kende, en schreef hem zonder terughouding haar bewondering. Zij gaf er een paar aan, die haar bijzonder getroffen hadden. Gloeiende liefdeverzen waren het. Zij voelde, dat zij een onvoorzichtigheid beging, maar zij deed het toch. Hij schreef terug, dat ook die verzen hèm het liefst waren - mocht hij komen en ze haar zelf voorlezen?

En voor zij antwoorden kon, was hij er.

Hij hield haar beide handen vast en keek haar aan met zijn amandelvormige, rustige, bruine oogen.

Zij sloeg haar oogen niet neer en trok haar handen niet terug en in dat korte oogenblik, dat die twee elkaar aanzagen, voelden zij plotseling dat zij elkaar gevonden hadden en al het andere tusschen hen wegviel. Beiden wisten zij, dat zij nu grijpen moesten en vasthouden een groot geluk, dat niet weer zou komen, als zij het nu lieten ontvlieden...

‘Mooier dan het mooiste vers, dan het mooiste schilderij!’

D. LOGEMAN - VAN DER WILLIGEN.

Gent, 1904.