Het hofken der geestelycker liedekens

[Het gheuiel op eenen donderdach]

Een nieu Liedeken, op die wyse. Alsoot begint.

Het gheuiel op eenen donderdach
Ontrent der sester uren
Maer dat die heere Iesus geuanghen wert
Het was ons een goy auontuere.

En dat vernam die moeder sijn
Sij was soo droeuich van moede
Dat sij haer lief kint verliesen sou
Sij en const haer niet langher ghehoeden.

Och moeder seet hij moeder mijn
Vwen rou en mach mij niet baten
Ick wil gaen steruen den bitteren doot
Die menschen en wil icker niet laten.

Maer doen hij in die vierschaer quam
Sijn vrindekens waren daer seer dunne
Sij gauen hem daer soo valschen raet
Die Heer swecher al stille.

Maer doen hij voor Hierusalem quam

[p. cxxxv]

 

Hij sach ter stadt waert inne

 

Ick wil gaen steruen den bitteren doot

 

Al om des menschen wille.

 

 

 

Maer doen hij opden berch van Caluarien quam

 

Met sijn cruijs geladen

 

Sij togen hem daer sijn cleederen wt

 

Hij en mochtse niet langer dragen.

 

 

 

Sij werpen hem neder al op dat cruijs

 

Met sijnen doorwonde leden

 

Sij sloegen daer plompe nagelen door

 

Met grooter vreedicheden.

 

 

 

Sij hieuen dat cruijs al in die locht

 

Sij lietent nederwaert sincken

 

Dat alle sijn aderkens bersten ontwee

 

Sijn bloyken wau hij ons schincken.

 

 

 

Maer doen die Heere verscheyden was

 

Sij staken hem in sijn sijde

 

Daer wt ran water ende bloet

 

Het was ons goy medecijne