Het Hernhutsche nachtegaaltje in eene vrolyke luim

Een Nimf die dwaald,
Op Room onthaald.

Toon: Het was laatst op een morgen.

Ik zag laatst in het dalen

Van 't koestrend zonnelicht,

Een jonge Veldnimf dwalen,

Des ik my vond verplicht;

Die schoonheid zoo vol glans,

Eer de Avond 's Hemels trans

Bezwalkt had bruin en naar,

Te redden in 't gevaar.

Bezwalkt had &c.

[p. 146]

2.

 

Ik zag zy was verlegen

 

Toen ik haar bood myn hulp;

 

Doch wierd wel haast genegen

 

Met my naar myne stulp,

 

In veiligheid te gaan;

 

Ik bood myn dwaalster aan,

 

Dat zy tot de ochtendzon

 

By my vertoeven kon.

 

Dat zy &c.

Zy nam daar in genoegen,

Want zy was afgemat;

Des ik haar toe ging voegen

Het eêlste dat ik had:

'k Verkwikte haar met Room,

Zoo goed als Melkertoom,

Ooit van zyn bonte Blaêr,

Schepte in het best' van 't jaar.

Ooit van &c.

Zy scheen myn Room te lusten,

Wyl zy zoo smaaklyk at,

En eerder niet wouw rusten,

Voor ik niet meerder had;

[p. 147]

 

Myn Roomkruik was geleegd

 

En schoontjes uitgeveegd;

 

Doch, 't was my groot vermaak,

 

Dat zy zoo at met smaak.

 

Doch 't was &c.

'k Had voor haar in een hoekje

Noch een klein potje staan,

Waar van zy 't witte doekje

Terstond heeft afgedaan:

Zy dronk het byna leeg,

Zoo smaaklyk dat zy heeg:

't Was melk, die ik haar gaf;

Doch 't Roompje was 'er af.

't Was melk, &c.

Wy brachten met ons beiden

Vernoegt het nachtje door.

Ik ging haar vroeg geleiden

Tot op het rechte spoor;

Toen ging zy van my heen,

En zei: 'k ben wel te vreên,

Met zulk een Room onthaal,

Als ik eens weder dwaal.

Met zulk &c.