Het Hernhutsche nachtegaaltje in eene vrolyke luim

't Berouw
Der Trouw.

Toon: Hoe lieffelyk is het jagen.

'k Wouw om een dubbelde daalder,

Dat ik niet was getrouwt;

Al was ik drie guldentjes kaalder,

'k Wierd dan zoo niet getouwt;

Myn huisplaag doet my geloven,

Dat zy van Pluto's kust

[p. 23]

 

Gevlugt is hier naar boven,

 

Toen Çerberus lag in rust:

 

In rust, in rust.

Ik zie my by nachten en dagen,

Door dat verbruide serpent,

Zo onophoudelyk plagen,

Dan zeit ze: kom hier jan krent,

Je zelt me je les opzeggen,

En zo je daar in mankeert,

Zal ik 'er de lap opleggen,

Tot dat je die beter leert.

Die leert, die leert.

Ja wel, zie daar, ik zweerje,

Als ik ze dan niet en ken,

Dan is het: jouw deugeniet, scheerje:

Waar gaaje, waar loopje, jan hen?

Straks kryg ik een party klappen

Vlak voor myn kakement,

Verzeld van Schoppen en trappen

Van achteren voor myn krent.

Myn krent, myn krent.

'k Wouw dat myn boosaardig zwyntje,

Als vierde Razerny

Mogt dienen by Proserpyntje,

Dan was ik van 't ondier vry:

[p. 24]

 

Ook wil ik een ieder wel zweren,

 

By sinte Crispinus zyn bult;

 

'k Zal nooit geen twede begeren;

 

Een heeft me genoeg gesult:

 

Gesult, gesult.