Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

[p. 215]

VI.
S. Franciscus Xauerius onvermoeyt in arbeydt.

Stem: In media Xauerius Indiae mesis ubertate.

IN 't midden van het Indiae-Landt

Xauerius van Godt gesonden,

Riep door een grooten liefde-brandt

Van 's Hemels troost geheel verslonden.
't Is genough mijnen Godt,'t is genough,

Bluscht desen brandt der zielen.

't Is genough mijnen Godt, 't is genough;

Want hy sou my vernielen.

Als tusschen het koudt sweet, en bloedt

Ter Zee, te Landt vroom Helden beven:

[p. 216]

 

Hy singht met een verheught gemoedt

 

In 't midden van de doodt, en 't leven.

 

Noch al meer, mijnen Heer, noch al meer,

 

Lijden wil ick, en sterven.

 

Noch al meer, mijnen Heer, noch al meer:

 

Door strijdt de kroon be-erven.

 

 

 

Roept nu Xaueri, 't is genough,

 

Naer lijden komt een lanck verblijden.

 

Naer meer, en meer is 't eens genough;

 

Noyt eyndt van vreught, maer eyndt van lijden.

 

Meerder kruys, meerder last, noch al meer,

 

Al genough in wellusten,

 

't Is genough, al te veel, nu niet meer;

 

Xaueri gaet vry rusten.