Hemelschen Parnassus-bergh, met verscheyde sang-dichten betuynt

XXI.
Overvloedigheyt der Goddelijcke genade.

Stem: O sol amoris!

VIe hadt verwacht, ô Heere der genaden

Soo ruymen overvloedt van a mildt hert?

Wat volle maet van liefde, en weldaden,
Uw gunst tot ons noyt uytgeput en werdt.

Gy hebt den Mensch gesint,

En 't Hemelrijk doen erven:

[p. 126]

 

Maer hoe gy hem bemint

 

Toont voor u sterven.

 

 

 

Als Jesus uyt de wereldt sou gaen scheyden,

 

Naer dat hy ons sijn lifde hadt betoont,

 

Een hoogste werck gaet vinden, en bereyden,

 

Daer in het eynd' de liefde werdt gekroont.

 

Dus noodt sijn Vrienden al

 

Om scheyd'-mael-tijdt te houden,

 

En wat hy geven sal

 

Hun te ontvouden.

 

 

 

Siet hier mijn Vleesch, en Bloedt tot offerande,

 

Dat ick aen 't Kruys voor yder geven sal:

 

Dit geef' ick u tot Offer-spijs in hande.

[p. 127]

 

Neemt dit, end' eet; gedachtig mijns voor al.

 

Vond' ick noch grooter goedt,

 

Soudt u uyt liefde geven,

 

Om soo door my behoedt

 

Met my te leven.

 

 

 

De liefde Jesu kost niet voorder treden,

 

Die ons ten eynd' heeft sonder eynd' bemint;

 

En als hy 't al ten eynde hadt geleden,

 

Heeft desen vondt sijn liefde noch versint:

 

Dat hy niet sterven wou,

 

Oft wilde met ons sterven:

 

Dat hy geen leven sou

 

Sonder ons erven.