|
| |
| |
| |
[Voltrocken Andtwoord', slechts begonst]
Voltrocken Andtwoord', slechts begonst
Om myne liefde te bewysen
Die ick draege tot de konst
Sonder Oogh-wit op de Prysen.
WIe sal 'tbeginsel van den Al in al, ontleden?
Wie kan den Oorspronck van de Godtheyt door de reden
Begrijpen? Niemant niet, 'tbeginsel en het slot
Van onse reden, is alleen dat wy een Godt
Die sonder oorspronck, uyt sigh selven is geresen
Erkennen voor 't begin, van alles, wat voor desen
Geweest heeft, nu noch is, en tot al eeuwigheyt
Sal wesen, dit alleen geeft blijckelijck bescheyt,
Hoe dat de Rymkonst, voor den tydt in Godt besloten
Geweest heeft, met den tydt, eerst is uyt Godt gesproten;
Maer g'lyck als aenden Mensch, geen dingh en is bekent
Ten zy d'Almogentheyt die kennis neder send',
Soo bleef de Rymkonst even als al ander dingen
In Godt verborgen, tot den tydt van d'oeffeningen,
Als Godt in ons gedacht sijn eygenschappen plandt,
En die laet vatten, met 't nateurelijck verstandt
| |
| |
Der menschen, die maer eerst begin, of Oorspronck nomen
Wanneer dat eene saeck eerst int licht gekomen:
Daerom, my keerende tot d'Aders vande bron',
Om uyt te vinden hoe de Rymkonst eerst begon,
Die na myn Oordeel, is gevloyt uyt de genade;
Op sulcker wys gelijck de straffe vande quade
Uyt Godts Rechtveerdigheyt eerst voort gekomen is,
En g'lijck het scheppen van licht, en duysternis,
Van Water, Aerd', en Vuir, en Locht, en Stergewemel,
En met een woordt van al dat in en uyt den Hemel
Gevonden wordt, eerst quam, uyt sijn Almogentheyt.
Niet sonder reden, wordt de Rymkonst toe geleyt
Haer Oorspronck 't hebben uyt de goetheyt, want wy lesen
Als dat de Kinderen uyt Cajn's zaet geresen
Met sangh, en speelen hun verheughden, om het goet
Van Godt verkregen, voorts, als Godt de bracke vloet
Gelijck twee bergen van malkander had gescheyden,
Om sijn verkooren Volck, uyt slaverny te leyden;
Soo haest als Moyses met het Volck de diepe grondt
Bewandelt hadde van de Zee, hy heeft terstondt
Een Lied' gemaeckt, en Godt, daer med' den Lof gesongen:
Door de genade, als tot de Danckbaerheyt gedrongen.
Gelijck als David', naer sijn vallen heeft gedaen,
Die uyt sijn boosheyt alder-eerst is opgestaen
Doen hem den Schepper sijn genad' heeft toegesonden,
Dan vond' hem David' aen de goetheyt godts verbonden
Meer als voor heenen, soe sijn eygen schrift ons melt,
Waerom hy't Herp-gespel, met sanghen heeft verselt,
Op eene maet gerijmt naer het gebruyck der tijden
In welck hy leefde, want den mensch die moet belijden
| |
| |
Dat met den tijdt, 'tgebruyck, in alle dingen keert;
Gelijck ons 'tHeydens Volck door hun bedrijven leert,
Die met de Rijmkonst, niet alleen de Godtheyt Eerden
Maer hunne Konste tot den diens der menschen keerden
Want, als Apollo wiert uyt Jupijns Ryck verjaeght,
En dat hy aen sijn Vaêr heeft een verblijf gevraeght,
Soo heeft hem Jupijter sijn erfdeel aengewesen,
Daer seyd' hy, is den Bergh, die door myn hand' geresen
Is tot die hooghte, dits myn vaêr Saturnus graf,
Op d'eygen steen gebauwt die myne Moeder gaf
Aen mynen Vader, om syn dolheyt op te wreken
Terwyl sy my, had' op den Helycon versteken;
Apollo, danckte syn Heer Vader, voor de jonst
Aen hem bewesen, maer noch nauwelycks begonst
Hy sittend' op den Throon sijn herp te laeten roncken
Of t'aengenaem geluyt heeft in gehoor gekloncken
Van't omghelegen volck, de Susters dry-mael-dry
Verlietend' d'Helycon, om nevens syne zy
Te sitten, door wien hy, wiert als een Godt verheven:
Ter selven tyt soo wier Perseüs, aengedreven
Om desen Konst bergh eens t'aenschauwen, die ter vlucht
Sigh heeft met Pegasus, begeven inde lucht
Die vliegend' over dal, en bergen, is gekomen
Ter plaetse, die wy noch den Bergh Parnassis nomen,
Al waer den Hinxt, heeft doen ontspringen eene vloet
Slechts rakende den steen met syn gewieckte voet,
Waer dat Orpheus een van d'eerste heeft uyt ghedroncken;
Van welcken oogenblick in hem begonst t'ontvoncken
Den iver tot de konst, van Rymen, al soo dat
Hy met syn Rym-werck, aldereerst, heeft aengevat
| |
| |
Op den Parnassy Bergh Apollo lof te singen.
Daer naer Homerus, die de loffelycke dinghen
Der vrome Griecken, heeft met rymen afgemaelt,
Die uyt het Oosten, met den tydt syn neêr gedaelt
Tot binnen Roomen, daer wy in volkomen wesen
De konst aenschauwen, met Virgilius te lesen
Wiens trotse toonen, syn gedrongen in't gehoor
Der Duytsche volcken, die gheprickelt met de spoor
Van Eer, hem volghden, en op heden overtreffen.
Hoe sal myn swacke pen', den lof der konst verheffen?
Wat dienter meer gedaen als datmen klaer bewyst
Hoe s'uyt de Godtheyt, en d'al oudts Hebreeuwen ryst:
En hoe sy t'uytwerck is om Godt, en mensch te prysen,
Hoe dat haer oeffenigh verstreckt, om aen te wysen
Der mensche plichten, 'tgeen in ander konsten, niet
En wort gevonden, dits de reden, dat men siet
Hoe Keysers, Koningen, en laeger' aerdsche Vorsten,
Naer dese konst, en naer haer oeffenaeren dorsten;
'tBlyck by Augustus, en by Constantinus Soon:
En by de Deenen die een Rymer tot de Croon
Verheven hebben, om syn konstigh Rym te loonen,
Waer med' dat d'oudtheyt, ons uytdruckelyck wil toonen,
Dat dese konst, al ander konsten in sigh sluyt,
Want aL Wat WeIrDIgh Is, Wt Dese reeD' Const sprUYt.
WILT REDEN BAEREN.
|
|
Auteursrechtvrij