|
| |
| |
| |
Rym beantwordynge door B.J. Goussens Liefhebber binnen der Stede van Thielt Op de Konst-begroetinge gedaen by de Gilde der Weerde Drie Santinnen.
HEt groen en keestigh hout, wiens onghevoeligh leven
Is uyttermaten gul, als swangherigh, ghedreven
Tot teelsucht, spant den boogh van syn voornaemste craght,
Op dat uyt gansch syn lyf te samen sy ghebraght
Van alle jeught het mergh; maer gaet hem eerst becommeren,
Hoe hy syn teere draght sal moeten overlommeren,
Eer sy gheboren is, en schiet een jeughdigh bladt,
Op dat het ghiftigh quaet van Boreas dien schat
Gheen hinder aen en doe, en als de jonghe spruytten
Nu staen in vollen fleur, begint sigh dan te uytten
De lanckghewenschte vrucht, die tusschen t'jeughdigh groen
(Ghevoedt van haeren stam) nature werck gaet doen,
Maeckende sigh bequaem, doen al de gheesten spelen,
Om in haer sappigh hert vrughtbarigh saet te telen
Aerdende naer den stam. Wie is de soursse dan
Van datter is ghebaert? de vrucht, of hy, daer van
| |
| |
Sy selfs het leven heeft? den alghemeynen Vader,
Die t'al in sigh besluyt dryvoudigh, dogh te gader
Een, en den selven Godt, doen hy schiep naer sijn wensch,
Beeldt, en ghelyckenis den welghemaeckten Mensch
Lievend' in sigh de vrught, die hy voorsagh te baeren
Als den oprechten Boom, begint voor eerst de blaêren
Te schieten vooren uyt van de redelijckheyt,
En destineert die (door sijn alvoorsienigheyt)
Tot noodigh onderstant, ten eynde dat de reden
Het ware steunsel zy, op wiens volmaeckte leden
In alderley tempeest, of grouwelijck gheval
Magh rusten sonder sorgh, dat hy, als telen sal.
En t'redelycke bladt nu sijnde vol ghesproten,
Begint de teere draght allengskens, overgoten
Met lieffelycken geur, te brenghen aen den dagh
Van t'weerdt gheacht verstant, dat overlommert lagh
Met clim van duysterheyt, en als de helder straelen
Van t'Hemelsch Sonnelicht, soet-aerdigh commen daelen
Tot in het inghewandt van de volwassen vrught,
Neemt den subtylen geest, als swangherigh ghenught
In baeren van het saedt, der hooghgheachte conste
Van Rymen op de maet, die met de selve jonste,
Lof, Eer, en weerdigheyt, gheeyghent aen den schat
Van tscherpsinnigh verstandt vereert moet sijn, om dat
Sy is besluyttende in haer het selve wesen,
Oorspronck, eynde, begin, crachten, en is gheresen
Uyt een, en 'tselve goedt: ja segghe boven dien,
Dat yder schuldigh is meer glory aen te bien
Aen haer, om reden dat sy uyt het aldermeeste,
En t'jnnighste, van dat de Goddelycke geesten
| |
| |
In sigh besluytten is ghekipt, en uytghebroedt,
Ghelyck het vruchtbaer saedt, en tsamen opghevoedt
Van hem, die d'edel vrught en t'wieroock der verstanden
Laet in het menschen breyn tusschen de loovers branden
Van reden, en ghestelt, als t'blaeckende Forneys,
Waer in het rycke goudt van wysheyt wordt naer eysch
Beproeft, en dat haer craght ghenoughsaem comt t'ontblooten,
Ghelyck wel heeft bemerckt Constantinus den grooten,
Die sijnen hooghen raedt alleenelyck heeft ghesticht,
Van all'eerweerdigh volck, uyt wiëns breyn verlicht
Door de subtyle const, vergulde Ryme straelen
Quamen in overvloedt ghedurigh af te daelen,
Misachtende al die, sonder den waeren geest
Van Rymvloyende const (hoe wel des wysheyts keest
Vrughtbaerigh scheen in hun) bestonden hem te bieden
Hun trouwe dienstbaerheyt, ten eynde dat sy lieden
Bevonden moghten sijn bequaem om in den Raedt
Met scherpgheslepen sin te handelen den staet
Syns Ryck, om dat hy uyt de const van rymen wiste,
Wie datter was begaeft, in teghendeel wie miste
De waere wetenschap, en t'levende verstandt:
Soo dat hy met pleysier de saecken van het Landt,
In alle heerlijckheyt, en loffelycken seghen,
Door sijn dorluchte mans in Rymconst liet beweghen;
En wel met recht want elck sal houden voor ghewis,
Dat in dit groot Juweel de waere wijsheyt is,
Wanneer hy wel doorsiet, waer uyt sy is ghesproten,
En op dien eyghen stondt gantsch worden overgoten
Met yverighen drift, op dat haer reyne borst
Hem ondersteunigh zy, en lessche sijnen dorst
| |
| |
Naer t'Goddelyck verstandt: want sijn des wijsheyts leden
Ghesproten van den stam, die in der eeuwigheden
En sonder eynd sal sijn, en altijdt is gheweest
Van in der eeuwigheyt, soo seggh' ick onbevreest,
Dat sy oock daer uyt spruyt: want, is het niet ghemeene
Met menschelijcke cracht, en comt het toe alleene,
Te gheven het verstandt aen hem, die alles heeft
Gheschapen, en ghemaeckt dat op der aerden leeft,
En is Rymconst het saet? soo is sy oock gheresen
Uyt het Dryvoudigh een, en een Dryvoudigh wesen,
En uyt het ryp verstandt te samen voortghebraght
Van hem, die door de min het menschelijck gheslaght
Van t'alderswaerste jock des Duyvels heeft ontbonden,
En voor de groote schuldt der alghemeene sonden
Op dit rampsaligh dal der traenen is ghedaelt,
Aerbeydende tot dat ten vollen was betaeldt
T'rentsoen van onse siel. Dus segghe wel met reden,
Dat sy, om haere sours, moet worden aenghebeden
Als reyne voestermoêr, uyt wiens borsten de jeught
Treckt de welsprekentheyt, verstandt, en waere deught,
En t'welghevoedt vernuft van d'oudt befaemde grijsheyt
Vercrijght het ware sout, waer door dat hunne wysheyt
Bewaerdt wordt voor bederf, en vele meer versterckt,
aLs Door VeeL boVW, of CLoVCk sterCkhoVWenD, boLLeWerCk.
JONST BAERDT CONST.
|
|
Auteursrechtvrij