|
| |
| |
| |
Plichts betrachtinghe Op de Konst-begroetinge uytgesonden by die vande Konst-Kamer der Weerde Drie Santinnen In Rym gestelt Binnen Nieupoort door Pieter van Stavel.
'TDryvoudigh wys bestier van Pallas, baert veel lusten
In 'smenschens edel breyn, den eenen om de kusten
Daer d'Occeaen hem spoelt te seylen, wyt en breet:
Om tydelick gewin, hy Thetis Vloet bekleet.
Hy acht geen bulderen van stroom of winde buyén,
Wanneer my maer en mach het pekelnat bekruyén,
Tot een gewenste plaets': hy yvert aldermeest,
Daer toe de liefd' hem stiert met een vernoeghde geest.
Soo oock beminde Broêrs, van reden rycke saelen,
Den oorspronck vanden Dicht, of Rymkonst, op te haelen,
Dat is een Hemelsch' werck; vermidts dees' wetenschap
Comt vanden Hemel af, en thoont den mensch de trap
En deur' als inleydingh'. Wat mensch van oyt versinnen
Wien dat den eersten was der Dichters, die wt minnen
Sym rymmen luyster gaf; schoon datmen vint versiert
Dat het Apollo is, de Sonn' diét al bestiert:
'Tis weinich tot het werck; den mensch soud' dickwils faélen,
Ten waer dat sijnen aert, met drift, en liefde straelen,
Daertoe gedreven wiert; den yver tot den Dicht,
Is oorspronck van de Konst, hoe quam een werck in 'tlicht
| |
| |
Indien den Werckenden tot 'twerck niet waer gedreven?
Men vondt noch Rym, noch Const, of eenich werck geschreven
Of 'twaere tegen danck, maer dat met liefde gaet,
En yver tot het werck, hier in de konst bestaet.
Soo kan een Konstminnaer syn werck langh doen gedencken.
Schoon hem den tijdt valt kort, de doodt, en kan noyt krencken
Het gonn' onroestbaer is, de Konst blyft altijdt groen,
Den hagel koud' of sneeuw aen haer geen leet can doen.
Hierom 'tPegasus Peert aen ons verthoont twee vleugels,
Als yver tot de Konst: die sijn als waere teugels
Van all' onreed'lickeyt, die leeren ons het spoor
Dat boven menschen aert ons thoonen can waer door
Men tot de reden comt. Die van de const wil wesen
Die moet eerst sijn begaeft, ten comt niet al met lesen,
Maer met de Maeghde borst van Pallas sijn gevoedt,
Herbooren inden bron van d'Aganippe vloedt,
Dat maeckt een konst Minnaer een Helt in al sijn wercken.
Soo wort de Konst befaemt geschraeght soo vast als Kercken;
Tot lof van die het werck in wesen heeft gebracht,
Voor wien d'onreed'lickheyt tot smaet staegh leyt versmacht.
Die niet gebooren is om een Poeet te wesen,
En sal dien nimmer sijn, al schoon hy hadd' gelesen
Al 'tgon' de schrift en druck ons heeft gemeen gemaeckt:
Door hem en wort den aert van Rymkonst noyt gesmaeckt,
Maer! die wt d'henghste bron sijn voetsel comt te haelen,
Die sal den Goden dranck staegh drincken wt de schaelen
Aen Jupyn toegewydt; konstminnend', tracht, en siet,
Daer u den yver sendt, soo kryght gy het gebiet
Als Kynders van Apoll' in Pallas hooge schoolen;
Daer dat een Konstminnaer noyt en sal moeten doolen
| |
| |
Voor Pierus vuyl gebroet, die 'tSanggodinne rodt
Beriepen inde Konst: maer! tot hun eygen spodt.
Minerva noyt gedooght dat haere Suygelijngen
Tot schamp staen inde Konst, maer dat sy souden brijngen
Hun rymen in het licht, tot Godt, en menschen eer,
Daer liefd' ons stieren wil, hoe langer, meer, en meer.
Den lof der Rymkonste wie soude die niet wenschen?
Gemerckt s'is aengenaem by Godt en veele menschen,
s'Is onvolpryselick, vermidts sy altijt groeyt,
En maeckt een Konstminnaer sijn leden noyt vermoeyt.
Schoon dat het Phenix dier soo hooghe wort verheven;
Wort efter aen de konst van rymen toe geschreven,
Om dat een Konstminnaer tracht naer de wetenschap:
Want door sijn ondersoeck hy raeckt op d'hooghste trap.
De Rymkonst wort ghe-eert van Godt, en van de Kercke,
Gelyck men dagelicks in't hooren can bemercke;
Want niet een Offer dienst en wort aen Godt gedaen,
Of is gemenght met Rym, waerom ick houde staen,
Dat Godt de Rymkonst eert, in Rym, of dicht, te lesen
Is Godt heel aengenaem en wort veel meer gepresen
Als een gemeene schrift, beminders gaet in't werck,
En schryft tot Godes lof, dat maeckt uw' siele sterck.
Waerom aen een Poeêt de Lauwers toegeschreven?
Om dat hy leven can, veel Jaeren: naer syn leven.
Clim-op en Lauwerier blyft altyt jeughdigh groen,
Dat port een konst Minnaer altyt syn best te doen,
Schoon Zoylus vuyl gespuys ons menichmael verachten,
Ten is al niet een sier, hun wtwerck en gedachten,
Dat pyn't hun eygen selfs, spyt wien benydt de const,
Wy treden voort, en voort, tot aen Minervas jonst.
| |
| |
Laet vry het bot verstant hun snater staedigh roeren,
Hun schamp en bitter smaet, dat sal hun hert vervoeren
Tot ydel waen, ja spodt, ghemerckt de wysheyt self,
Dees konst in eeren houdt besluydt in haer ghewelf:
Het werck sijn Meester kroont, dat vyntmen claer geschreven
Waerom aen dese konst de kroon moet sijn gegeven
Van onverwelckbaer lof, soo langh de Weirelt staet:
Soo blyft dees konst bewaert, tot spyt van dese haet.
Comt Nimphen altemael, die inde Velden swieren,
In Bosschen, Bergh, of Dal, comt wilt de Kruynen cieren
Met alderhande groen, comt vlecht nu crans, op crans;
Op dat de Muse rey gerust magh gaen ten dans.
Dat nu Orpheus comt, met rust een deuntiên queelen,
Tot lof van d'edel const laet nu Euterpe speelen:
Voor die dees const bemindt, dit is den Lof, en eer,
Der Rymconst minde Broêrs die wast hoe langer, meer.
En om het Heyligh Bloedt, alhier niet te vergeten,
Dat binnen Brugghe rust, soo heb ick my gequeten:
Te loven t'Heylich vocht, bewaert in dese Stadt
VoorWaer WY sYn beVrYt Lof sY DIen WeIrDen sChaDt.
|
|
Auteursrechtvrij