Helikon. Jaargang 4

[p. 156]

[Drie gedichten]

1

Ik sta aan de erker van mijn kamer
in deze voornacht, die sereen
om zwijgende kanteelen, wacht
op het brullen van een soldenier,
zijn lach om 't water in den wal
met de verdronken maan,
zijn waan boven al 't getraan te zijn
en achter 't sekreet van den nar.
Ik sta aan de erker van mijn woning,
en is de nacht nog zoo sereen,
ik ben de nar, de soldenier is Koning.

2

Ik ben gegaan met de ijlte om mij heen
En op een morgen heeft men ze betreên
en roet op de tichelvloer gestrooid;
en in de hoek, op mijn gebeden plaats,
een hoongelach langsheen de muur gekeild.
Mijn luistrend oor ontving het als een steen
toen ik den ouden drempel zocht,
verlaten en berooid,
en niet meer binnen mocht -

[p. 157]

3

DOOP

Herboren
uit een langzaam gebaar Uwer vingren
lijk een puin
als ranken er om slingren.
Een adem wijd
kwam mijn borst doorstroomen -
Die door Uw liefde waden,
ál verloren zonen,
worden ontvangen
door Uw armen aan de overzij,
een jonge dauw op de wangen
en oogen, die herkenden mij.
Ik kuste U nieuw
en keek naar mijn handen
een zinderen doorliep mijn knie
een schitteren waar mijn schreden strandden.
De zon van over 't meer
dekte mijn rug met haar warrem gelaat
wat ik toen zei weet ik niet meer:
waar zijn mijn stok en mijn stofgewaad?...

Berten Schepens