Helikon. Jaargang 4

[p. 140]

Najaar

De herfst en onze liefde worden rijp
en zwaar van een diep geurende en schier
spraaklooze vervuldheid en ik herdenk,
hoe w'eens in 't hooge zomermiddaglicht
den dag doorzwierven naar steeds nieuwer verten,
uitbuigend achter eiken heuvelrug
en ons opnemend en heen leidend
tusschen de wijde vreugden van dat land:
de boomen, groot en eenzaam in den wind,
de rechte vlakken en de hellingen der
heuvels en d'eeuwig teedere muziek
der beken, die in tintlend schichtig vlieten
zingen met vele wisselende stemmen -
o lied, in welks aanvang 't geluk van dagen
en nachten nadien besloten was.

nu,

in een rijk en loom verzadigd zijn, worden
onze lichamen zwaarder en vermoeid.
maar in de herfstmist van het late licht
weet ik, hoe onze zielen, meer en vaster
dan ooit elkander dragend en omvattend,
gezuiverd in het branden van ons bloed,
stijgen boven de lichtend wijde hoogten,
de kuischheid van het zomermiddaglicht,
dat in den aanvang helder ons omstraalde -
o hooge vreugde, vogelvlucht der zielen,
o zuivere vrede van dit vergezicht -

G. Kamphuis