Helikon. Jaargang 4

[p. 137]

Pax

Hij had zijn vrouw om haar eer gewroken
en den ploert met een mes in zijn ribben gestoken;
‘Houdt hem, den laffen moordenaar!’
- Zij klaagden hem aan in 't openbaar. -

De rechters namen toen plaats achter 't groen
om naar recht en geweten een uitspraak te doen.
Het beleid en de wijsheid van heilige wetten
waren verteerd als hun toga's en petten.

Het vonnis was een week van te voren al klaar,
zij besloten eenstemmig tot vijftien jaar.
Aan 't diner zei de rechter: ‘Vrouw, 't pleidooi zal niet geven;
Ik ga naar de club, kom je ook nog even?’

Om den pleiter zijn tijd en zijn moeite te sparen
Gaven ze hem wijn en wat kisten sigaren.
Het pleidooi gaf ook niets en in grauw-groen katoen
moet de man nu in eenzaamheid boete gaan doen.

In de grijze zaal met de hoog kille muren
davert het orgelspel door de uren
die de doode gevangenen daar moeten slijten
om zich van hun jaarlijkschen kerstplicht te kwijten.

De gebogen koppen staren in zwijgen
om geen extra straf van den waker te krijgen.
van het machtige orgel af jubelen koren:
‘Er werd een Kindeke geboren’

[p. 138]

 

De dominee sprak toen van brood en van wijn

 

en dat menschen goed voor elkaar moeten zijn.

 

De ‘Rooje’ had z'n broek wel stuk willen rijten

 

omdat aan z'n kuit een vloo zat te bijten,

 

 

 

Gaf een stomp aan zijn buur die niet mee in het koor bad,

 

want hij dacht aan de tralie die hij al half door had.

 

Toen zongen ze samen: Stille Nacht,

 

Een enkele, die aan zijn huiskamer dacht.

 

 

 

Antonius zong reeds voor de negende maal

 

In die kleeren dat lied in die kille zaal

 

Toen moesten ze ordelijk rechtsom keeren

 

en langs den stralenden kerstboom marcheeren.

 

 

 

Een kerstgave mochten zij celwaarts dragen:

 

Halleluja!, in menschen een welbehagen!

 

Amen.

 

 

 

Hans G. Rink