Helikon. Jaargang 4

[p. 125]

Mijn oude nachten

Ze waren wonder-vol die nachten
over het water en de donkre weg:
er lag een logge boot te wachten,
een late lamp marde achter een ontblaarde heg.

Ze waren één verwijlen, al die koude nachten
doorschemerd van vergeten en hernieuwde pijn;
als zon in dag vloten zij vol betrachten
en zoete weemoed van niet mogen zijn.

Want weten was een diepe stroming in die nachten
waarop de boten los van ankers slaan,
langsheen hun weg ontwaakt hun kracht en
knippen dubbel de oeverlichten aan.

o vrij waren die oude nachten:
zij droegen licht mij om een wederzien.
Ze waren! Altijd is er een verwachten
doelloos verdoold, - en dat is goed misschien.

Jan Vercammen.