Helikon. Jaargang 4

[p. 98]

Naïeve klacht van een bambocheur

Mijn hart is oud, mijn bloed is dun. Mijn God
Wat handen, o, geaderd, grauw! Doch kon
Ik eens 't ongeduld van bloed en denken niet
Betoomen - Eéns, zoo kort ligt achter mij
Dien tijd van kracht en ongebreideld leven;
Zoo kort, en nu: versleten. Groote God,
Wat moest ik doen met sex’ en hoofd en handen!...
Van alle kanten drong en lokt 'in wulpsch
En onverdraaglijk schoon gevormde leên,
Het niet te mijden, zwakkere geslacht.
Van alle kanten - uit de radio's -
Bedwelming van muziek. De razernij
Van dansen, gokken, reizen; d'overdaad
Der eindelooze slemppartijen! Luxe! -
O alles moest gegrepen en genoten! -
Wat kon ik doen? Ik was bezeten van
Die niet te temmen, radelooze drift
Tot fuiven, tieren. O door al de zinnen,
Door al de pories, drong het tot me in
Het fascineerend’, het overstelpende
Bestaan! En nu: versleten, reeds vergaan.
Dat sukkels, dat de gansch inepten sterven!
Doch ik, doch waarom ik?

F.J.H. Lousberg