Helikon. Jaargang 4

[p. 29]

Zij sloten haar oogen

(Don Gustavo A. Becquér)

Zij sloten haar oogen,
Die waren nog open.
Haar gezicht zij bedekten
Met een wit-linnen doek.
En sommigen snikkend,
Andren in stilte,
Verlieten zij allen
De droevige kamer.

’t Nachtlicht in een schotel
Brandde op den vloer.
Het wierp op de muur
De schaduw van 't bed.
En in die schaduw
Was soms te zien,
In scherpe lijnen,
De vorm van het lichaam.

De daagraad verscheen.
Bij 't eerste lichten
Met haar duizend geluiden
Ontwaakte de stad.
Bij dat verschil
Van licht en duister,
Van leven en vreemdheid,
Dacht ik een oogwenk:

Mijn God, hoe eenzaam

De dooden zijn!

[p. 30]

 

Op de schouders van mannen

 

Naar de kerk zij haar droegen

 

En in een kapel

 

Zij lieten haar baar.

 

Daar zij omringden

 

Haar bleeke lichaam

 

Met gele kaarsen

 

En zwarte stof.

 

 

 

Van een klok was te hooren

 

’t Eentonig tikken,

 

En van een kaars

 

Het gedruip.

 

Alle dingen daar waren

 

Zoo donker en treurig,

 

Zoo koud en verstijfd,

 

Dat 'k dacht een oogwenk:

 

Mijn God, hoe eenzaam

 

De dooden zijn!

 

 

 

Uit hoogen toren

 

De tong van ijzer

 

Weerklonk, uitluidend

 

Een laatst vaarwel.

 

Rouw op hun kleeren,

 

Haar vriende’ en verwanten

 

Trokken voorbij,

 

Ter eere van haar.

 

 

[p. 31]

 

In 't laatste gewelf,

 

Donker en nauw,

 

’t Houweel hakte open

 

Een nis aan één kant.

 

Zij legden haar weg daar.

 

 

 

’t Houweel op schouder,

 

De doodgraver,

 

Zingend tusschen zijn tanden,

 

Verdween uit 't gezicht.

 

De nacht daalde neer.

 

Alles was stilte.

 

Alleen in het duister

 

Dacht ik een oogwenk:

 

Mijn God, hoe eenzaam

 

De dooden zijn!

 

 

 

In de donkre nachten

 

Van bitteren winter,

 

Als stormwind de balken

 

Doet kreunen,

 

Als woeste regen

 

Zwiept langs de ruiten,

 

Herdenk ik eenzaam

 

Dat arme meisje.

 

 

 

Daar stroomt de regen

 

Met zijn eeuwig ruischen,

 

Daar de Noordenwind

 

Vecht met den regen.

 

Gestrekt in de holte

 

Der vochtige steenen,

 

Wellicht haar beendren

 

Bevriezen van kou.

 

 

[p. 32]

 

Keert het stof weer tot stof?

 

Vliegt de ziel naar den hemel?

 

Of is alles waardeloos,

 

Rotheid en vuilnis?

 

Ik weet het niet, maar

 

Er is iets - er is iets,

 

Iets, dat geeft mij

 

Afschuw, ontzetting,

 

Om zoo de dooden

 

Achter te laten,

 

Zoo alleen, zoo ellendig.

 

 

 

Jo Landheer