Helikon. Jaargang 4

[p. 25]

Winter

(Jules Supervielle)

’t Zijn nog mijn boomen in het open raam
Hun takken vlechtend voor mijn open oogen,
En nog mijn grasveld in de wintermaan
Waarlangs vergeefs de wind zich heeft bewogen.

De aarde sluimert onder 't stormgeweld:
De plantenwortels en de sombre muren
En 't hart, dat door de wildste vuren
Van 't lichaam niet zijn slag versnelt.

D.A.M. Binnendijk