Helikon. Jaargang 4

[p. 20]

Het meisje spreekt

(Goethe)

Je ziet zoo streng. Of jij van marmer waart,
Zooals je buste hier, heeft 't mij geleken.
Je geeft, als deze, mij geen levensteeken.
Naast jou toont zich de steen nog zacht van aard.

Verschuilt zich achter 't schild vijandig zwaard,
Door 't opene vizier word’ vriend bekeken.
Ik zoek jou, die voor mij bent uitgeweken,
Houd stand, gelijk het beeld, dat op ons staart.

Tot wie van tweeën moet ik nu geraken,
Als beiden mij van kou verstijven doen,
Daar deze dood, jij levend moet verbeelden.

Genoeg; om niet meer woorden vuil te maken,
Druk ik zoolang op dezen steen een zoen,
Totdat het uit jaloerschheid jou verveelde.

Rein van Eysinga