Helikon. Jaargang 4

[p. 16]

Koele mei

De maneschuit scheert langs mijn haar,
’k heb alle winden van het jaar
als zeewier rond mijn slapen.
Het is zoo heerlijk, heerlijk koel
en als ik in de struiken woel
mag 'k diamanten rapen.

Uit elpenbeen van teerder kleur
dan maneschijn op rozengeur,
lijkt het struweel gesneden.
En koeler dan mijn liefjes arm
voel ik de schaduw op mijn arm
en uitgebrand verleden.

O kuische maannacht in den Mei,
als ik me aan uw borsten vlij,
die molkig zijn en ronde,
dan weet ik dat uw vendel draagt
de beeltenis der Moeder-Maagd
en 'k voel me zonder zonden.

Alex Campaert.