Helikon. Jaargang 4

[p. 9]

De rijpende prins

Hij fluisterde: ‘’n Ontmoeting is bedongen!’
En boog in roode zelfgenoegzaamheid.
Ik wilde nog terug. Met trotsche sprongen
Verrasten koets en paarden ons, geleid

Door bontbelinte staatsiepalfrenieren:
Een lijfwacht rondom 't blank en blozend schoon
Der twee, die ik in nissen en door kieren,
Beveiligd offerend aan eigenhoon,

Zoo vaak bespied had. - 'k Wenschte 'n tooverstaf,
Mijn schaamte te verbergen, of te sterven,
Of landen ver mij vrees'lijk aan te werven
In legers, drinkgelagen, moedig,... laf...

Maar 't rood gelaat, dat niet mijn dank wou derven,
Boog mij de wankelbare treden af.

S. Vestdijk.