Helikon. Jaargang 4

[p. 8]

Haar taschje

In de breede plooien
Van dit gele leer
Werden ingekapseld
Brieven meer en meer

Of daar de convooien
Van veroov'raarsland
Door elkaar gehaspeld
Lagen onder 't zand.

Graaf ik met mijn handen
Diep in 't gele leer,
Wordt mijn rust te schande,
Ken ik mij niet meer:

’k Zoek de groene noodkreet
Van bedolven glas,
Waar míjn brief den dood leed, -
Nooit gelezen was.

S. Vestdijk.