Helikon. Jaargang 3

[p. 108]

Een doode

Zijn traag en uitgebluscht bestaan
Kroop tusschen de stalen banden
Van dagelijkschheid, een lach, een traan -
Toch bleef het vuur hem branden.

En, dood, wordt hij niet méér gemist,
Even betreurd door wie van hem weten.
Zijn werk doet een ander en uitgewischt
Wordt zijn schaduw, vergeten.

Waarom had hij die vele dagen,
Gedrukt door altijd eendere maat,
Dat teeken in het oog gedragen
Waarmee de eenzaamheid haar prooi verraadt?

1932
C. Eggink