Helikon. Jaargang 3

[p. 102]

Je lach

Nu vang ik in het vat der keel
de rijpe klanken van je lach;
mijn woorden waaien als een vlag
door 't tuinprieel.

De zon rijst op den boog der maan
boven de schaduw van je arm;
hoe worden zon en zomer warm,
nu ik moet gaan.

Pluk bloemen in den zomerhof
en lach haar zonnekelken vol;
straks, als ik door de straten hol,
zing ik jouw lof.

En voor mijn starre zolderraam
zal ik de lucht zien als een zee,
daar vaart je lach in wolken mee
op 't schip der maan.

Alex Campaert