Helikon. Jaargang 3

[p. 90]

Onsterfelijkheid

Salva llama creadora del mundo
Lengua ardiente de eterno saber,
Puro gérmen, principio fecundo
Que cueadenas la muerto à tus piés!
.........
.........
Hombre débil, levante la fiente
Pon tu labio en su eterno raudal,
Tu seràs, come el sol en Oriente,
Tu seràs, come el mundo, immortal.

Poema de Don José Esproceda.

Heil, scheppingsvlam, des eeuwgen Wetens
De vuurge tong, 't bevruchtend zaad,
De reine kiemkracht die in ketens
De Dood, voor uwe voeten, slaat.

Gij stuwt de logge stof door binding
Tot leven; gij boetseert uit klei
In vormen van oneindige vinding
Myriaden wezens rei aan rei.

De dood schijnt soms te zegepralen,
Doch rukt vergeefs uw werken neer;
Uw zegenrijke handen halen
Uit 't stortpuin nieuwe wondren weer.

[p. 91]

 

Gij voedt den haard der zonnevuren;

 

Gij geeft den hemel 't blauw gewaad,

 

De zilvren maan aan nachtazuren

 

En kroont met rood den dageraad.

 

 

 

Gij schenkt aan 't oerwoud blijde zangen,

 

De boomen hunne groene dracht,

 

Den stroom een treurlied vol verlangen,

 

De zee haar bruisend wilde klacht.

 

 

 

Gij ademt in den geur der bloemen;

 

Van uwe liefde zucht het dal;

 

Gij doet des windjes vleuglen zoemen,

 

Uw stemme loeit in 't stormgeschal.

 

 

 

Het goud doet ge over de aarde golven

 

In woelge stroomen van metaal;

 

De paarl, in 't diepst der zee bedolven,

 

Omkruift gij met een hemelstraal.

 

 

 

Gij weeft een rouwfloers uit de wolken,

 

Waartegen de orkaan beukend vaart;

 

Gij blaast de lucht tot vlammenkolken,

 

Wijl uw gebrul verschrikking baart.

 

 

 

Gij zijt de kiem van alle leven,

 

De bron van goed ten allen tijd;

 

't Licht uit den Schepper zelf, gegeven

 

Tot jeugd en schoonheid, wat ge zijt.

 

 

 

Gij zijt de duistre weg des Heeren,

 

De spil waarrond de wereld wielt;

 

't Geordend diep gevoel der sferen,

 

Door uw aanwezigheid bezield.

 

 

[p. 92]

 

De dragers uwer werken zijn de

 

Eeuwkransen in gestagen drang;

 

Zij maakten schooner en verfijnden

 

Des vuurgen geestes eng gevang.

 

 

 

Uw forsche hand stoot ter vernieling

 

Ze in duizlingsnelle wervelhoos;

 

Ze gaan; gij roept en in de wieling

 

Gaan eeuw na eeuwen, rusteloos.

 

 

 

Een eeuw springt de andere angstig tegen,

 

Ze gaan en raken slechts te zaam,

 

In hunne taak op de eeuwge wegen,

 

Om zich te ontrukken 't werkalaam.

 

 

 

Zij wijden dagen lang en nachten

 

Der ruwe stof al hunnen gloed

 

En putten, bij onpeilbre krachten,

 

Uit 't werk zelf altijd nieuwen moed.

 

 

 

De mensch ligt weg en weer te dwepen

 

Op's levends diepen oceaan,

 

Terwijl uw hand met volle grepen

 

Werpt 't scheppingszaad in zijn bestaan.

 

 

 

Richt broze mensch, uw hoofd ten hoogsten;

 

Drink aan der eeuwen oerfontein;

 

Gij zult, gelijk de zin in 't Oosten,

 

Gelijk 't heelal onsterflijk zijn!

 

 

 

Willem Gijssels