Helikon. Jaargang 3

[p. 67]

De aftocht

Eens laten zij allen U los:
vrouwen en vrienden en droomen -
vreezende voor een gevaar,
overhaast de wijk genomen
in een aftocht verward en ontzind,
blaad'ren voor stormenden wind.

Ook ik weet: het uur zal komen
- vandaag misschien, morgen of later -
dat zij mij achterlaten,
vrouwen en vrienden en droomen.

En met wien ik eens heb verkeerd
heeft den weg naar dit rijk verloren -
ik-zelve vergat het spoor,
hij zal mijn stem niet meer hooren
als ik hem aanroep over het eeuwige water
dan stroomend tusschen hem en mij;
reddeloos stort mijn kreet,
geen vogel haalt de overzij.

En wie ik eens heb bemind,
oogen en mond en handen -
God geve dat zij niet vindt
het pad naar dit laatste land.
Zij is zoo lief; de voorjaarswind
streelt zoo teeder niet als haar hand;
de dubbelster van haar oogen
bood mij een fonklend geleide;
het dapper hart hield stand
in een wereld van waanzin en logen.
Dwalende een pooze zal zij gaan,
vergeefs mijn terugkeer verbeidend -
O deze mond en handen en oogen...

[p. 68]

 

En ook de droomen van weleer -

 

vermetele, ongetoomde paarden -

 

die wij zoo lang, zoo lang bewaarden,

 

vervluchtigen dan...

 

Niets houdt stand

 

voor dezen grooten, breidelloozen wind,

 

waaiende over het verloren land

 

van hen die eenzamer dan eenzaam zijn

 

en in dien bond voor eeuwig opgenomen -

 

geen vrouwen, vrienden, droomen...

 

 

 

Jan R. Th. Campert