Helikon. Jaargang 3

[p. 31]

De moede zwerver

Ik weet het huis niet meer,
Waarin eens m'n leven begon;
Iedere weg keert langer weer
En altijd verder wijkt de horizon.

In alle kroegen schreeuwen radio's,
Ik eet er een oud stuk brood;
Later loop ik moe en hopeloos
En wacht in den regen mijn dood.

Droomen zijn er in elke nacht:
Dan gloeien de dahlia's rood
Om 't huis waar een moeder me wacht
En koesteren zal in haar schoot.

Maar geen van de wegen er heen
Weet ik meer, sinds dit zwerven me won;
Dat de dahlia's bloeiden alleen,
Toen dit eindeloos sterven begon.

Max van Velden