Helikon. Jaargang 2

[p. 132]

Bekentenis van een dichter

Ah, petit jouisseur infâme!

Nu, peinzend voor het kader van mijn raam, zie 'k al
De wijdsch’, de onbestemde gestes van mijn jeugd -
Toen Jiefde en muziek, toen nog de diepten van
De horizonten onuitputtelijk schenen -
Te bitter-duidlijk voor mijn geest. Hoe kreupel, o,
Hoe moeielijk in dien tijd het formuleeren in
Een schaarsch en dan nog enkel-strofisch vers! Hoe mank
De visie! Hoe verstoken van het minst besef
Van waard' of plan!

En nu, peinzend voor het raam,

Zie 'k al 't vermetel hoonen, 't vurig streven of
Het trotsch ontberen, d'opstand en het spannen van
Den wil, of 't plots en mild verteedren - wijd als van
Een Vader-God - voor dit zoo armlijk stukje aard';
Zie 'k heel dit gek en bovenmenschelijk gebaren
Als even zinloos als de filmen uit Amerika -
Nu, eindlijk mensch misschien, smeek ik om preciese liefde
Voor 't nuchter en precies verloop van mijn beperkt
En gansch gewoon bestaan. O boomen, wat'ren, laat
Ik zonder diepzin, zonder tragische verdraaiing
U dagelijks zien en simpel van U houden, zóo
Als ieder sportsman van zijn dagelijksch spel!

Hoe

Benijd ik niet de minste, ja, de laagste om
't Opgegroeide man's contact met vrouwen, geld, dat,
Onverbeetlijk schuiver van de pijp der hoogere

[p. 133]

 

Gevoelens, ik t'eenenmaal onwaardig ben!

 

Doch moest

 

Ik ijzer scheuren, ik wil - maar ach, tot al te lang

 

Verdoofde hersens dringt geen rauwe schok meer door!

 

 

 

Sept. '32.

 

F.J.H. Lousberg