Helikon. Jaargang 2

[p. 102]

Sonnet

(Michel-Angelo)

O de verheugnis - maar ook de ademlooze
angst Uwer eng'len, toen Gij willig boodt
U-zelv' ten zoen, Uw bloed de poort ontsloot
des hemels, voor ons donkeren en boozen -

Verheugnis, wijl voor alle kreatuur,
dat sinds den Hof Gods looden vloek moest dragen,
de daagraad doorbrak -, angst, wijl helsche slagen
U, Knecht der knechten, klonken aan doods Muur. -

Vanwaar en wie Gij waart, daarvan deed konde
de ruimte, zwart zich sluitend -. Bergen dreunden.
Wateren zwelden schuimend. D'aard' spleet open.

Aartsvaadren rezen alzijds uit den gronde.
Rebelsche engelen wankten, krampten, kreunden -
Alleen de Mensch wierd vol van gouden hope...

Jan H. Eekhout