Helikon. Jaargang 2

[p. 61]

Twee gebeden

I

Gelijk de spiegel van een avondmeer,
gansch rimpelloos, zoo strak gespannen,
smacht naar der schoone mane wederkeer,

zoo strekt mijn gansche wezen, na 't verbannen,
zich naar Uw aanschijn, immermeer,
en wil zich niet vermannen.

II

Ik ben U gansch verknocht,
ik ben aan U gebonden;
ik heb U vaak gezocht
en somtijds u gevonden.

Ik heb U dikwijls lief
met onbeperkt verlangen;
waarom kan de armste grief
Uwe eeuwigheid vervangen?

Karel Leroux