Helikon. Jaargang 2

[p. 59]

Sirenen

Verre fluiten zingen in den wind
wijzen van vergeten melodie,
- woorden als van een verloren kind
dat eenzaam zingt, onnoozel en blind,
een prille poëzie, -

klanken koel als klinkklaar water,
toonen zoel als een zomernacht,
seinen schril als kindergeschater,
luide en jubelend eerst, maar later
ijler en zacht, als een klacht.

Lokkend en vleiende, vleugelenlicht
haar stemmen de harten verdwazen,
vleien en fleemen tot iemand zwicht
voor het vioolzacht, vlijmend gedicht
duizelender extase,

wankelt, en valt in de golven, die
hem lachend omarmen en nemen. -
Een hooge, spottende melodie,
een helle, doodelijke ironie
van verre vrouwen, - Sirenen. -

Emile van der Borch