Helikon. Jaargang 2

[p. 30]

Gelijk een water...

Gelijk een water dat wordt afgedamd
zijn golven spreidt over het gansche land,
zoo is 't me soms als waar mijn hart een muur,
waarachter wast een bergstroom, uur aan uur,

en uur aan uur verzwelgt een beetje meer
van mijn gewisheid en van mijn verweer;
alsof bij iedren harteklop de vloed
mij overromplen gaat van 't smachtend bloed

en met een schrillen kreet van smart of vreugd
- wie zegt 't me - doen verguizen wat als deugd-
en eerzaam werd verdragen tot nu toe.
Ach, ach, wie sluit den droeven mond mij toe?

Karel Leroux