Helikon. Jaargang 1

[p. 149]

De dagslaper

Langzaam gaat de nacht ten ende,
En de dag verrijst
In een bleeke en schemerende
Klaarte. Dof vergrijsd
Ligt zijn tuin, die aanstonds stralen
Zal in 't zonnelicht.
Maar zijn oogen, op den valen
Ochtend, sluiten moegewaakt zich dicht.

't Moet muziek geweest zijn die, ten
Middag, op hem riep
Uit de duistere verschieten
Waar hij lag en sliep:
Want, terwijl de waereld woelde,
Bleef hij afgewend,
Roerloos als een doode, en voelde
Niet hoe dag zich neeg reeds naar zijn end.

Maar de wijs die hij ontwaarde
Hoort hij al niet meer.
Over de uitgestorven gaarde
Gaat de zon al neer.
En hij maakt zich weer gereed te
Leven, onbespied
En alleen. Niemand zal weten
Welke droomen, wakende, zijn nachttij ziet.

Febr. '31.
Victor E. van Vriesland