Helikon. Jaargang 1

[p. 85]

Drie vergeten sonnetten

I
De notaris spreekt

‘De mensen hier zijn altijd naarstig en tevreden.
Altijd tevreden... Kijk, hier zijn we al bij de beek,
waar 's Zondags druk gevist wordt, Zondags nà de preek.
Het echt gezond vermaak zoekt men vergeefs in steden.

Daar staat de vlasfabriek, door sommigen bestreden
om haar wat stèrke geur,... de post en de apoteek.
Voor wie van boeken houdt, schijnt de biblioteek
van onze nieuwe school - ik denk: met recht - een Eden.

Als wij de beek nu volgen, zijn we alras
aan 't klooster Onzer Goedertieren Witte Vrouwe:
het toevluchtsoord der arme meisjes van berouwen.
Die meisjes zijn zo arm. Zij doen de vuile was.

U zult ze ook wel wat geven, denk ik. U's hier pas.
U zult van iedereen hier, denk ik, leren houen.’

1926.

[p. 86]

II
Een apostel

Hij greep mij vast met twintig zwarte klauwen,
hij sprak mij toe met heel zijn lange baard:
‘Mijn Lief, mijn Lam, mijn Schild en mijn Betrouwen,
al wie u vonden zijn zeer onvervaard!

Ik heb gevonden! Wilt mij niet beschouwen
als een die zoekend nog naar Boven staart;
HIJ is mijn have, en bloedig het berouwen
van wie hier niets dan aardse schatten gaart!’

Hij zag mij zuchten, wanklen en verbleken,
en liet mij gaan. Was hij vermoeid van 't spreken
of waande hij zich meester van het kwaad?

Ik had hem gaarne mijn geloof geschonken,
had zijn onaardsheid minder fors gestonken,
en was niet deze stank zelfs plagiaat.

1927.

[p. 87]

III
De ronker tot de verdrevene

Voor J.

O gij, die door mijn ronken zijt verdreven
naar de angsten van een afgelegen zaal,
die vlucht voor 't regelmatige kabaal
doch treedt in het Mysterie, zonder beven -

‘alleen ben ik en zonder vriend gebleven’,
en zonder oren, open voor de taal
die weldra 't Dier, tevreden en brutaal,
want meester hier, te horen weer zal geven.

Straks zal 'k verzonken, hij weer opgedoken,
zal ik gedood en hij herboren zijn,
en gij ver van ons, bij uw eigen spoken.

En 'k vraag mij plots of niet een vage pijn,
waarvan ik zelf u nimmer heb gesproken,
uit dit mijn Dier tot u is doorgebroken.

Ascona, Dec. 1929.

E. du Perron