Helikon. Jaargang 1

[p. 64]

Nachtlied

1

De donkere dennen gebaren
en buigen en fluisteren samen
in den nacht voor het open venster.
Daarbinnen gaat nu het langzaam
neuriënd, suizend, deinend
rythme van adem en slaap.
Langs de vloer en de wanden wandelt
de maan, een blinkende engel;
zijn koele, opalen handen
ontsluiten, bij het beroeren
der trillend geloken leden,
nimmer betreden gebieden:
oerwouden, rivieren, prairiën,
bergtoppen, meren, poolzeeën...

2

Slaap nu, mijn teeder leven,
sluimer, mijn uitgebloeid zaad;
de nachtlijke wateren komen
en verstrooien u wijd en zijd
en de langzame, grijze golven
ruischen vergetelheid
en zij mengen het duizendvoudig
levend geheim van den nacht
tot een lied zonder slot of zin,
zonder einde of begin,
oceaan, die de dageraad wacht.

G.A. van Klinkenberg