Helikon. Jaargang 1

[p. 19]

Ik weet, als ik zal liggen in den dood

Ik weet, als ik zal liggen in den dood,
Gebonden in zijn eerste roerloosheid,
Dan zult gÿ rijzen in uw lichtst gezag
Gelijk de nieuwvervulde zomermaan
In 't Oosten opvaart vóor de dag verglimt.
En iedere andere aanspraak en verband,
Al wat den schijn van vaste sterren won
Aan onzen aardschen hemel, deinst terug
Binnen den wijden opgedrongen ring
Waarin de wereld-en-haar-kindren stuwt
Vrees, afgunst, haat, verhuicheld zelfbehoud,
Tot gaafverbijsterde aandacht overstomd
Rond de eenzaamheid en d'ongenaakbren nood
Van die langs treden van geluk en leed
Uitstijgen naar den opperstschoonen stand
Van nooit meer te vergeten sterflijkheid
En eeuwgen naroem. Op mijn wrangen mond
Zullen uw warme lippen zegelen
Onze afspraak die dit leven overduurt
Naar alle kanten als Gods kiemend wonder
Breekt uit zijn tijdlijke verduisterdheid.
Dan voor uw oog zal mijn geloste ziel
Verschieten haar rechtstreeksche helle baan
Naar waar zij in de oneindigheid ontvlamt
De nieuwe vaste-lamp van haar geduld.
En voor het blinde hart dat ziet en weet,
Ligt heel de duur en de afstand die ons scheidt,
Als éene vaste schrede, éen ademtocht...
Zoo kuste Konradijn den dooden mond
Van Frederik van Baden.

Andries de Hoghe